Κριτική για την ταινία «Ο Ράφτης» της Σόνιας Λίζα Κέντερμαν, με τους Δημήτρη Ήμελλο, Ταμίλλα Κουλίεβα, Θανάση Παπαγεωργίου, Στάθη Σταμουλακάτος.
Ο 50χρονος Νίκος, ένας εκλεπτυσμένος ράφτης παλαιάς κοπής που ζει στο κέντρο της Αθήνας, προσπαθεί να σώσει το οικογενειακό ραφτάδικο όταν ο ηλικιωμένος πατέρας του αρρωσταίνει βαριά. Παίρνει λοιπόν για πρώτη φορά τη ζωή στα χέρια του και βγάζει την πραμάτεια του στους δρόμους ώσπου κάποια στιγμή φτάνει στα Καμίνια και ξεκινά να φτιάχνει γυναικεία νυφικά.
«Άλλαξαν οι καιροί» λέει κάποια στιγμή ο Θανάσης Παπαγεωργίου, που υποδύεται τον πατέρα του Νίκου, σε μία από τις πιο τρυφερές σκηνές αυτής της feelgood δραμεντί που οι δύο άντρες ξεφορτώνονται τα χάρτινα μοντέλα με τις διαστάσεις των παλιών πελατών τους οι οποίοι «φεύγουν» ένας-ένας. Το πέρασμα στη σύγχρονη εποχή γίνεται με ένα έξυπνο και αιχμηρό τρόπο (παλιά το ραφτάδικο εξυπηρετούσε μόνο άντρες ενώ τώρα ο Νίκος είναι στη γύρα και ράβει για τις «νύφες» του) που συνδέει εύστοχα το επίκαιρο θέμα της θέσης της γυναίκας στο σήμερα με εκείνο της καθυστερημένης ενηλικίωσης του αφελή ήρωα. Η πρωτοεμφανιζόμενη Σόνια Λίζα Κέντερμαν φτιάχνει μια φινετσάτη και γοητευτική ταινία με πολλές αναφορές στο παρελθόν (από τη ραπτομηχανή Singer μέχρι τις δαχτυλήθρες και τα θαυμάσια αντρικά κασμίρ κοστούμια) που στηρίζει πολλά στην ερμηνεία του Δημήτρη Ήμελλου. Ο δημοφιλής ηθοποιός κατασκευάζει έναν απόλυτα τρυφερό χαρακτήρα, που ισορροπεί με δεξιότητα μεταξύ της συγκίνησης και του χιούμορ.
