Το 2014 ήταν η πρώτη ταινία που μας σύστησε αυτούς τους περίεργους φύλακες που βασίζονται σε άλλο ένα κόμικ της Marvel που φαίνεται να έχει βρει φλέβα χρυσού. Μακριά από extra large μύες, ευφυΐα που θα έκανε τον Αϊνστάιν να τα χάσει ή φανταχτερά γκατζετάκια που θα οδηγούσαν τον Σταρκ να αλλάξει «φαμίλια», οι ήρωες αυτοί δεν είναι και οι πλέον κατάλληλοι για την περίφημη «ταύτιση» του θεατή. Ο τυπικά αρχηγός τους Πίτερ Κουίλ είναι ένα τυχοδιώκτης της συμφοράς που το παίζει ερωτύλος στην εξωτική Γκαμόρα (η Ζόι Σαλντάνα ξανακοπιάρει το ρόλο της στο «Avatar»), η οποία φυσικά δεν έχει όρεξη για πολλά-πολλά αφού τα υπαρξιακά θεματάκια της είναι βουνό, με τον απόλυτο κακό του φιλμ να είναι ο πατέρας της… Θάνος! Όμως το αντιηρωικό προφίλ αυτής της απροσάρμοστης παρέας που συμπληρώνεται επίσης από ένα ρακούν, ένα ανθρωποειδές δέντρο, ένα μασίστα και ένα… κομμάτι ξύλου, έρχεται σε απόλυτη σχεδόν ρήξη με τη γενικότερη αντίληψη που έχει το κοινό για τους υπερήρωες. Αυτή είναι και η μαγιά που βάζει στο μπλέντερ του ο σκηνοθέτης (ο Τζέιμς Γκαν τα κατάφερε περίφημα στην πρώτη ταινία και κέρδισε τα εύσημα των παραγωγών δίνοντάς του το πράσινο φως για να συνεχίσει στη θέση του σκηνοθέτη και της δεύτερης ταινίας), προσφέροντας μια σπινθηροβόλου χιούμορ διαγαλαξιακή περιπέτεια με τη συνοδεία άλλης μιας… awesome κασέτας με classic ποπ και ροκ άσματα, που σχολιάζουν κατάλληλα τη δράση. Το κόλπο γκρόσο όμως εντοπίζεται αλλού. Σε μια ξεκάθαρη αλληγορία γύρω από την έννοια της οικογένειας και τη σημασία της φιλίας, οι σεναριογράφοι κάνουν την υπέρβαση βάζοντας τον Κερτ Ράσελ σε ρόλο αρνητικής πατρικής φιγούρας, που οφείλει να καταρρίψει ο διάδοχός του Πίτερ Κουίλ. Κι αυτό γίνεται όχι τόσο για να αποδειχτεί πως στην πάλη Καλού-Κακού οι πιθανότητες γέρνουν μονίμως προς τον… άσο (και την ηθική δικαίωση των θετικών ηρώων), αλλά για να μπορέσει ο μπερδεμένος και ψυχολογικά εύθραυστος γιος να βρει επιτέλους το δρόμο –και τη θέση– του στον αχανές Γαλαξία μόνο όταν γκρεμίσει το πατρικό τοτέμ...
14°
