Ο γέρος χρόνος φεύγει τώρα, αλλά ευτυχώς που (μερικά από) τα καλά τα φυλούσε για το τέλος!
Η παράσταση της Νάντιας Μπουλέ
Πήγα στο «Μικρό Παλλάς». Το σκηνικό ήταν σαν μεγεθυμένο σκίτσο. Ασπρόμαυρο. Αλλιώς τα ξέραμε τα μιούζικαλ. Χρώματα, λάμψη, τραγούδια. Τραγούδια είχε. Τα ερμήνευε η Νάντια Μπουλέ. Ξαφνικά το σκηνικό απέκτησε χρώματα και λάμψη, η χάρτινες φιγούρες έγιναν ιδανικοί συμπρωταγωνιστές, πλαισίωσαν όπως της άξιζε την πρωταγωνίστρια. Ναι, η Νάντια Μπουλέ είναι πρωταγωνίστρια. Όχι γιατί αποφάσισε να κάνει τον εαυτό της θίασο, όχι γιατί το όνομα της μπαίνει πρώτο στη μαρκίζα κεντρικού θεάτρου. Διαθέτει εκτόπισμα που το επιβάλλει στον θεατή. Γεμίζει τη σκηνή κάνοντας επικίνδυνα πράγματα. Χορεύει και τραγουδάει, ερμηνεύει ένα ρόλο που μετακινείται από την ελαφράδα στην απόγνωση και από την ανωριμότητα στις πιο δύσκολες παραδοχές, με εργαλεία που δεν είναι και τα πιο δεδομένα.
Νάντια Μπουλέ
Η Μπουλέ τα έχει. Διαθέτει ωραία φωνή, την πειθαρχεί στον ρόλο, κινείται εκεί που χρειάζεται χωρίς να χάνει το μέτρο. Το γεγονός δεν παραξενεύει καθόλου όσους την ξέραμε από μικρή. Πάντα ακτινοβολούσε από τέχνη, ακόμη και στριμωχνόταν στα στενά παπούτσια των εκπομπών που αναζητούσαν τηλεθέαση. Όταν τα πέταξε μακριά, επέστρεψε στα αληθινά της όνειρα και είμαστε τυχεροί όσοι την χαρήκαμε στην παράσταση «Χώρισέ με μία Κυριακή».
Το βιβλίο του Soloup
Διάβασα τον «Συλλέκτη» του Soloup. Είναι αυτό που ονομάζουμε graphic novel και διηγείται μια ιστορία, αλλά μέσα από έξι, φαινομενικά διαφορετικά, διηγήματα. Η ιστορία είναι δύσκολη. Ένας πατέρας που θέλει το ελάχιστο από το παιδί του, δηλαδή να το βλέπει. Περιορίζεται να καταγράφει τους αριθμούς των ταξί που παίρνουν την μικρή του κόρη και χάνονται στην στροφή χωρίς εκείνη να στρέψει το βλέμμα προς τα πίσω. Συνθλίβεται στο τιτίβισμα ενός καναρινιού που γέρνει αποκαμωμένο μέσα σε ένα κλουβί όπου αποκλείεται να επισκεφτεί η δικαιοσύνη γιατί απλώς δεν υπάρχουν νόμοι για τον αποχωρισμό. Θυμάται φιλίες που χάλασαν από μία μικροπαρεξήγηση και συνταράσσει τον αναγνώστη δείχνοντας τη στιγμή όπου τα αισθήματα επανέρχονται γύρω από ένα στόμα που πλέον δεν έχει πνοή, αλλά δέχεται το απεγνωσμένο φιλί της επιθυμίας για συγχώρεση.
Όλα αυτά ο Soloup τα διηγείται χαμηλόφωνα, υπόγεια και σχεδόν σπαρακτικά. Κλείνοντας το βιβλίο περιμένεις το επόμενο επεισόδιο με την ελπίδα ότι η Κοκκινοσκουφίτσα θα επανεκτιμήσει τους ρόλους και θα καταλάβει ότι ο κακός λύκος ποτέ την απείλησε.
Το τραγούδι της Κυριακής
Άκουσα το τραγούδι «Πήρες πια τα μάτια σου». Την τελευταία φορά το έπαιζε το οικογενειακό ραδιόφωνο και πρέπει να ήμουν γύρω στα 10. Μου άρεσαν οι καθαροί ήχοι, οι μεγάλες ορχήστρες, τα ευρωπαϊκά τραγούδια, με μια κουβέντα η σχολή του Μίμη Πλέσσα. Στο ερώτημα κατά πόσο τα τραγούδια αυτά μπορούν να ακουστούν σήμερα, η απάντηση σχετίζεται με τη φρεσκάδα. Μπορούν να ακουστούν αν ξεφύγουν από την μουσειακή υπενθύμιση και αυτό έκανε η Κυριακή Δερέμπεη. Τραγούδησε το «Πήρες πια τα μάτια μου» σαν εικοσάχρονη, γιατί ακριβώς αυτή είναι η ηλικία της.
Ένα νέο κορίτσι που κάνει τα πρώτα της βήματα ξετυλίγοντας ένα είδος μουσικής που περιέργως έχει σκονιστεί από τα ποδοβολητά της επελαύνουσας Ανατολής, αξίζει την προσοχή μας και μακάρι να είναι η αρχή της επιστροφής στους καθαρούς ήχους, τις μεγάλες ορχήστρες και τα ευρωπαϊκά τραγούδια.
14°
