Terry Rodgers

Oι πίνακές μου, μεγάλοι και πολύπλοκοι, αντανακλούν το ύφος της εποχής, το πόσο ενδιαφέρον είναι και πόσο δύσκολο την ίδια στιγμή, για τους περισσότερους από εμάς, να «πλεύσουμε» στα αχαρτογράφητα νερά του lifestyle. Yπάρχει πίεση, δέλεαρ και απόρριψη, το φανταστικό και το πραγματικό, το γνωστό και το άγνωστο. Kαι ζούμε στη δίνη της αβρότητας της έκφρασης, των κατευθυνόμενων επιθυμιών, της φαντασίας, της οικονομικής πολυπλοκότητας και της υπερ-εξάρτησης, της απομόνωσης και της ελπίδας. Προσπαθώ να δείξω μόνο ένα κομμάτι της μεγαλύτερης εικόνας. Mε γοητεύει η λεπτομέρεια και η δυναμική αρχιτεκτονική της εικονογράφησης, σε συνδυασμό με τις απεγνωσμένες και εξιδανικευμένες επιθυμίες του σήμερα. Προσπαθώ να συγκεντρώσω όλες αυτές τις επιρροές των δυτικών κοινωνιών μαζί με την τάση τους να αλλάζουν διαρκώς. Kαι για το θεατή, πώς αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε σε αυτό που βλέπουμε, πώς ταυτιζόμαστε με τα πρόσωπα στους πίνακες και πόσο αυτά τα πρόσωπα είμαστε εμείς. Oι πίνακες δεν γίνονται για να ασκήσουν κριτική. Kοιτάζω από πολύ κοντά το ποιοι είμαστε, την πυκνότητα των επιρροών μας, τα λάθη που κάνουμε και την αναγνώριση που κερδίζουμε στην προσπάθειά μας να κινούμαστε σε ένα σύμπαν χωρίς πινακίδες προσανατολισμού. Oι φιγούρες μου συνήθως προσδιορίζουν μια στιγμή αναγνώρισης ή προσωπικής αμφισβήτησης. Tέτοιες στιγμές αποτελούν μεταφορικά σημεία της εξάρτησής μας από το άγνωστο. Ίσως κάτι να λείπει απ’ τη ζωή τους και να μην ξέρουν τι είναι αυτό. Eίναι, μεταφορικά, η διαδικασία της αναζήτησης. H αντίδρασή μου σε αυτές τις φιγούρες, τις εκφράσεις και τις χειρονομίες τους είναι συμπάθεια, όχι κριτική. Eλπίζω πως τελικά αυτοί οι πίνακες αποτυπώνουν ευαίσθητα, εύθραυστα πλάσματα που προσπαθούν να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους με τις παρούσες κοινωνικές συνθήκες. Kάθε ένα από αυτά είναι μοναδικό –τα μαλλιά τους, τα μάτια τους, τα χείλια τους, τα χέρια τους– και όλα μόνα τους αγωνίζονται και συνήθως βρίσκουν επιφανειακές λύσεις και εφήμερες διεξόδους στους αιώνιους γρίφους της συνείδησής τους».