Η φάλαινα: μια ιστορία κάθαρσης, αυτογνωσίας και συγχώρεσης

Ο Σάμιουελ Ντι Χάντερ θεωρείται μία από τις πιο ισχυρές και αυθεντικές φωνές της σύγχρονης αμερικανικής δραματουργίας. Έχει τιμηθεί με το MacArthur Fellowship (γνωστό ως “Genius Grant”), ενώ το έργο του έχει παρουσιαστεί στα μεγαλύτερα θέατρα των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Η ΦΑΛΑΙΝΑ αρχικά γράφτηκε το 2012 για το θέατρο, ενώ το 2022 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Ντάρεν Αρονόφσκι, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές και πολλά βραβεία.

Ο Τσάρλι, ένας αυτοκαταστροφικός, παχύσαρκος μέχρι νοσηρότητας, καθηγητής αγγλικών, που έχει χάσει κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, μαζί και κάθε επιθυμία να συνεχίζει να βρίσκεται εν ζωή, «βουλιάζει» μέσα στον χρόνο περιμένοντας την λύτρωση από την ίδια τη ζωή. Παλεύει να συμφιλιωθεί με την αποξενωμένη κόρη του και με το ίδιο το παρελθόν του.

Η Φάλαινα σε ωθεί να βρεις την ανθρωπιά σου σε χαρακτήρες που δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί, που έχουν πλούσιο και περίπλοκο εσωτερικό κόσμο. Όλοι τους έχουν κάνει λάθη, αλλά μοιράζονται την επιθυμία να αγαπήσουν ακόμα και όταν οι άλλοι μοιάζουν ότι δεν μπορούν. Είναι μια ιστορία που θέτει το ουσιαστικό ερώτημα: μπορούμε να σώσουμε ο ένας τον άλλον; Αυτό είναι σημαντικό σήμερα, ειδικά όταν οι άνθρωποι φαίνεται να στρέφονται μακριά από τον διπλανό τους.

Σημείωμα Πυγμαλίων Δαδακαρίδη

Διαβάζοντας το κείμενο άρχισα να αναρωτιέμαι ,τι είναι ο έρωτας και πως μας συναντάει μέσα στον χρόνο...που μας συναντάει..πως και τι βρίσκει τον εγωισμό μας άλλοτε  δίνοντας μας το κίνητρο να ξεπεράσουμε την πιο ψηλή κορυφή και άλλοτε να μας οδηγήσει  στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής μας.Μετα άρχισα να νιώθω την αγάπη και πως μέσα στα χρόνια έρχεται να μας μάθει (αν δεν την ξέρουμε ) να μας εξελίξει στην πιο ολοκληρωμένη πλευρά του εαυτού μας ...χωρίς τον εγωισμό μας  δηλαδή ....Σκεφτηκα όλες τις φάλαινες της ζωής μου να ανακατεύουν τον βυθό μου.Την πίστη,την αφοσίωση,την αλληλεγγύη,την εμπιστοσύνη,τον σεβασμό,την μοναξιά,την ελπίδα για κάτι καλύτερο πάντα και τέλος τον φόβο της ματαίωσης,της αποτυχίας,την κοινωνική κατακραυγή και όλες τις υπόλοιπες  που φωλιάζουν στα πιο σκοτεινά κομμάτια της ψυχής μου.

Ανέβηκα να πάρω αέρα παιδί γονιών ενός αποτυχημένου ερωτα και κρύφτηκα στα ρηχά ενός παιδιού που πεισματικά αρνείται να μεγαλώσει...

Στον Τσαρλι και σε όλους τους ήρωες του έργου βρήκα κάτι δικό μου που με πλήγωσε με έκανε να χαρώ και να κλάψω με έκανε να ντραπώ και μετά μου έδωσε την δύναμη να διεκδικήσω άλλη μια μέρα την ζωή με όλο της το μεγαλείο...

Με έκανε να νιώσω χαρά για την δική μου ζωή και μετά με έβαλε στην σκέψη ποσό μικρή λίγη και γρήγορη είναι...

Ναι αγαπώ με όλα μου τα λάθη και τα σωστά , ναι πιστεύω σε έναν κόσμο καλύτερο,ναι πιστεύω ρομαντικά ότι οι αξίες της ζωής είναι ομορφότερες από οποιοδήποτε τέλος ,ναι πιστεύω ότι όλοι μπορούμε ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε να ζούμε αρμονικά...

Σκέφτηκα τον τίτλο και με είδα γιατί και εγώ μια φάλαινα είμαι (είναι ) που δεν ξέρει πόσο πολύ θέλει ο εαυτός του καθενός να σκοτώσει η να αγγίξει ...

Για τον πατέρα μου…