Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν

Ο Δημήτρης Καρατζιάς και ο Μάνος Αντωνιάδης μεταφέρουν στη σκηνή του Εν Αθήναις, την βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, νουβέλα του Χόρας Μακόι «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν» (They Shoot Horses, Don’t They?). Από το Σάββατο 06 Δεκεμβρίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20:30.

Λίγα λόγια για το Έργο

1932, στην «Αμερική της Μεγάλης Ύφεσης». Σε μια αποβάθρα αναψυχής, στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια, δίπλα στο Χόλιγουντ, ένας ακόμη «μαραθώνιος χορού» ξεκινάει. Δεκάδες νέοι, φτωχοί, άνεργοι και άστεγοι, θύματα της κρίσης που μαστίζει τη χώρα, διεκδικούν μια θέση. Κίνητρο το μεγάλο έπαθλο αλλά και η δωρεάν διαμονή και διατροφή για όσο κρατήσει ο χορός. Στόχος ένα καλύτερο μέλλον, μια πιο ανθρώπινη ζωή και γιατί όχι, μια καριέρα στον κινηματογράφο. Το Αμερικάνικο όνειρο!  Οι κανόνες του μαραθωνίου, σκληροί και αδυσώπητοι. Οι διαγωνιζόμενοι πρέπει με κάθε τρόπο να παραμείνουν όρθιοι, χορεύοντας αδιάκοπα, με ελάχιστα διαλείμματα, για μέρες, εβδομάδες, μήνες, μέχρι τελικής κατάρρευσης. Νικητής, το τελευταίο ζευγάρι που θα κρατηθεί όρθιο. 

Για 52 μέρες, παρακολουθούμε τις ιστορίες δώδεκα συμμετεχόντων και των διοργανωτών του διαγωνισμού. Από την μία, οι ζωές, τα όνειρα, οι ελπίδες, οι προσπάθειες, οι αποτυχίες και από την άλλη η εκμετάλλευση της ανθρώπινης ανάγκης, η εξαθλίωση ως ψυχαγωγία και η απελπισία ως θέαμα. Άνθρωποι που ωθούνται πέρα από τα σωματικά και ψυχικά τους όρια προς τέρψιν του κοινού.

Ποιος θα κερδίσει το έπαθλο; Ποιος θα είναι ο μεγάλος νικητής σε αυτόν τον μαραθώνιο, που σταδιακά μετατρέπεται σε σκληρό διαγωνισμό, σε απάνθρωπο αγώνα αντοχής, σε άγριο Freak Show, που δεν χωράει αξιοπρέπεια, συμπόνια, συναισθηματισμός και χλευάζει τον ίδιο τον άνθρωπο. Όλα επιτρέπονται φτάνει να έρθουν κι άλλοι θεατές. Ολοένα και περισσότεροι. Που γίνονται συμμέτοχοι στο θέαμα. Που διψάνε για την πτώση των χορευτών, ανακουφισμένοι που οι ίδιοι παραμένουν θεατές κι όχι διαγωνιζόμενοι σε αυτό το σκληρό παιχνίδι επιβίωσης

 Το «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν?» παρουσιάστηκε στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Πόλακ, με τους Τζέιν Φόντα, Τζίγκ Γιάνγκ Young, Μάικλ Σάραζιν, Σουζάνα Γιόρκ κ.α. Απολογισμός 25 υποψηφιότητες και 11 βραβεία στα Oscar, Bafta, Golden Globes κ.α

Η «Αμερική της Μεγάλης Ύφεσης»

Η «Μεγάλη Ύφεση» στην Αμερική (1929–1939) ήταν μια δεκαετία οικονομικής εξαθλίωσης, φτώχειας, ανεργίας, μετανάστευσης, κοινωνικής απόγνωσης και βαθιάς αλλαγής. Μετά το Χρηματιστηριακό Κραχ του 1929, εκατοντάδες τράπεζες πτώχευσαν και εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τις αποταμιεύσεις τους. Παράλληλα χιλιάδες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν, βιομηχανίες κατέρρευσαν και εργοστάσια σταμάτησαν την παραγωγή τους. Ταυτόχρονα οι αγρότες εξαθλιώθηκαν, οι μισθοί έπεσαν στο μισό και η ανεργία εκτινάχθηκε στο 25%. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι γυρνούσαν από πόλη σε πόλη αναζητώντας οποιαδήποτε εργασία. Έφτιαχναν παραγκουπόλεις και ολόκληρες οικογένειες έμεναν για χρόνια σε τενεκεδόσπιτα, λιμοκτονώντας και πεθαίνοντας από υποσιτισμό. Θεωρείται η πιο σκοτεινή περίοδος της αμερικανικής ιστορίας του 20ου αιώνα.

Τι ήταν οι «Μαραθώνιοι Χορού»;

Διαγωνισμοί αντοχής, όπου ζευγάρια χόρευαν νύχτα - μέρα, συνεχόμενα, με ολιγόλεπτα διαλείμματα και ελάχιστο ύπνο, για εβδομάδες, ακόμη και για μήνες. Στόχος τους να μείνουν οι τελευταίοι όρθιοι για να κερδίσουν το χρηματικό έπαθλο του διαγωνισμού. Τη δεκαετία του 1920 οι μαραθώνιοι αυτοί ήταν η τελευταία λέξη της μόδας στην ψυχαγωγία. Ο κόσμος έψαχνε ευκαιρία να σπάσει τα ρεκόρ σε κάθε είδους δραστηριότητα και ο χορός ήταν μία από αυτές. Όταν όμως ξέσπασε το Κραχ το 1929 και ο κόσμος πάσχιζε πια να εξασφαλίζει τα προς το ζην, οι επιχειρηματίες εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση, μετέτρεψαν αυτούς τους χορούς σε μία άκρως κερδοφόρα επιχείρηση. Για να προσελκύουν διαγωνιζόμενους, κυρίως ανέργους και φτωχούς που προσπαθούσαν να επιβιώσουν κυνηγώντας μια θέση στο Αμερικάνικο όνειρο, παρείχαν δωρεάν διαμονή, φαγητό και μια σχετική ιατρική περίθαλψη! Πολλοί από τους συμμετέχοντες αποκτούσαν χορηγούς, οι οποίοι για να εξασφαλίσουν τη διαφήμιση των προϊόντων τους, έφταναν στο σημείο να τους ταΐζουν ακόμη και 12 φορές την ημέρα, ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο τους έδιναν περισσότερη ενέργεια. Αυτό έκανε τη συμμετοχή στους μαραθώνιους χορού ακόμα πιο περιζήτητη, καθώς ελάχιστοι είχαν τη δυνατότητα να τρώνε τόσο πλουσιοπάροχα την εποχή της «Μεγάλης Ύφεσης». Το κοινό φυσικά, που λάτρευε τη θεατρικότητα των θεαμάτων αρένας, πλήρωνε καθημερινά εισιτήριο για να παρακολουθήσει αυτά τα σκληρά και άγρια show που συνδυάζανε τη μουσική και το χορό, το τραγούδι και το θέατρο με το δράμα όλων αυτών των ανθρώπων που προσπαθούσαν να παραμείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο σε αυτούς τους διαγωνισμούς, φτάνοντας στα όρια της κατάρρευσης, αποχωρώντας συνήθως εξαντλημένοι, λιπόθυμοι, τραυματισμένοι, μετά από ψυχολογικά ξεσπάσματα και ψυχοσωματικά επεισόδια, πολλοί από αυτούς, ακόμη και νεκροί. Σήμερα θεωρούνται ένα από τα πιο σκοτεινά θεάματα στην αμερικανική λαϊκή κουλτούρα.

Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους (σκληρό λεξιλόγιο, γυμνό, σκηνές βίας και σεξ)

Μετά την έναρξη της παράστασης δεν επιτρέπεται η είσοδος στην αιθούσα