Στη νέα αυτή παραγωγή, τη μουσική διεύθυνση υπογράφει ο Γιώργος Ζιάβρας και τη σκηνοθεσία η Ελένη Ευθυμίου. Μαζί με μια ομάδα κορυφαίων Ελλήνων τραγουδιστών, παρουσιάζουν μια σύγχρονη και ευρηματική ανάγνωση, που αναδεικνύει τη διαχρονική γοητεία, τη ζωντάνια και το χιούμορ της όπερας του Ντονιτσέτι.
Ο Ντον Πασκουάλε, έχει μακρά ιστορία στη σκηνή του Ολύμπια: η πρώτη του παρουσίαση από την Εθνική Λυρική Σκηνή πραγματοποιήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1949, ενώ η τελευταία ανέβηκε τον Φεβρουάριο του 2004, επίσης στο Ολύμπια, σε νέα τότε παραγωγή.
Πρόκειται για την πιο διάσημη κωμική όπερα του Γκαετάνο Ντονιτσέττι και ένα από τα λαμπρότερα δείγματα του ιταλικού μπελ κάντο, της τέχνης που υμνεί την ομορφιά και την εκφραστικότητα της ανθρώπινης φωνής.
Η παράσταση στις 18 Νοεμβρίου διατίθεται με Ακουστική Περιγραφή και σπικάζ των διαλόγων από τα Ιταλικά στα Ελληνικά, Υπερτιτλισμό του ακουστικού καναλιού επικοινωνίας και Διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα από την ATLAS E.P.
«Η απολαυστική, κωμική όπερα του Γκαετάνο Ντονιτσέττι μοιάζει σήμερα με μια γιορτή της θηλυκότητας και της νιότης απέναντι στη συντήρηση και την πατριαρχία. Αν και γραμμένη στα μέσα του 19ου αιώνα, το λιμπρέτο του Τζιοβάνι Ρουφφίνι - με τις παρεμβάσεις του ίδιου του συνθέτη - μάς παρουσιάζει τη γυναίκα όχι ως απλό αρχέτυπο, αλλά ως μια βαθιά χειραφετημένη προσωπικότητα. Η Νορίνα, μέσα από το παιγνιώδες πλαίσιο της φάρσας και των σχημάτων της commedia dell’arte, ανατρέπει πλήρως τον κόσμο του Ντον Πασκουάλε όπως αυτός τον ήξερε: αυστηρά οριοθετημένο, προβλέψιμο, στατικό.
Πέρα από το ερωτικό και κωμικό περίβλημα, το έργο φωτίζει διαχρονικές παθογένειες: η παθητικότητα του Ερνέστο, του ανιψιού-κληρονόμου που μοιάζει ανίκανος να σταθεί στο ύψος οποιασδήποτε ευθύνης· η επιστημονική αυθεντία του Μαλατέστα, που κινεί τα νήματα με κίνητρα λιγότερο διαφανή απ’ ό,τι φαίνεται· και βεβαίως, η «ποινή» του ίδιου του Πασκουάλε - το ηθικό δίδαγμα πως ο γέρος οφείλει να αποχωρήσει - που μας αναγκάζει να αναμετρηθούμε με τον τρόπο που η κοινωνία αντιμετωπίζει την ηλικία και τη φθορά.
Σήμερα, σε δύσκολες μέρες και ταραγμένους καιρούς - όπως κι εκείνοι μέσα στους οποίους γεννήθηκε το έργο - η ελαφριά και γελοία καθημερινότητα της αστικής τάξης εκτίθεται μπροστά μας, αποκαλύπτοντας τις εμμονές, τις αυταπάτες, τις νευρώσεις και τις μικρότητες της εξουσίας. Μέσα από το γέλιο και τη λεπτή ειρωνεία, τη βλέπουμε να ξεδιπλώνεται ενώπιον μας, προκαλώντας μας να την παρατηρήσουμε και να αναρωτηθούμε μήπως καθρεφτίζει μέσα της και κάτι δικό μας.Ταυτόχρονα, η πλούσια και παιγνιώδης μουσική του Ντονιτσέττι μας προσφέρεται για να αφεθούμε και να πάρουμε μια βαθιά ανθρώπινη ανάσα - σαν εκείνη που αναζήτησε κι ο ίδιος, άρρωστος πια και κουρασμένος, στο τέλος της διαδρομής του.
Ένας κόσμος παλιός υποχωρεί, κι ένας άλλος, νεότερος και πιο θορυβώδης, τον αντικαθιστά. Πού θα σταθεί όμως ο Πασκουάλε, όταν κλείσουν τα φώτα;».
13°
