Λήθη

Στη θέση της καρδιάς, είναι τώρα μια πέτρα.
Ένας έρημος τόπος γίνεται πεδίο μνήμης και σιωπής. Κάθε βήμα χαράζει αποτύπωμα· κάθε αποτύπωμα γεννά μορφή.

Σώματα που μάχονται και θρηνούν. Αμφιβάλλουν, δηλώνουν, σπαράζουν, σιωπούν. Κάθε κίνηση, μια ρωγμή. Κάθε ανάσα, ένα βάρος.

Λες και η λήθη είναι αμνησία. Λόγος και κίνηση πλέκονται σε έναν χορό που οδηγεί στη λύτρωση. Οι λέξεις γίνονται ψίθυροι· οι ψίθυροι κραυγές· οι κραυγές ανάσες που χτυπούν τον αέρα.
Η Λήθη δεν αφηγείται μια ιστορία. Δημιουργεί έναν κόσμο όπου το παρελθόν δεν μένει ποτέ θαμμένο· επιστρέφει σαν παλίρροια για να δοκιμάσει την αντοχή του σώματος και του νου.

Στην άκρη του ορίζοντα, η ερώτηση που δεν μπορείς να αποφύγεις: «Αν η μνήμη σε κρατά δεμένο, τι θα θυσίαζες για να σπάσεις την πέτρα;»

Μια σωματική και ψυχική κατάβαση, εμπνευσμένη από το έργο ΛΗΘΗ του Δημήτρη Δημητριάδη, που μεταμορφώνεται σε μια χοροθεατρική εμπειρία.