«Ευγένιος» του Φρανκ Μακ Γκίνες

Όταν δεν έχεις βάρκα ή συγχώρεση για να τα ταξιδέψεις.

«Ξέρεις τι θα ήθελα να σερβίρουν στη δική μου κηδεία; Τούρτα βύσσινο. Γιατί τη σιχαίνομαι. Κι εύχομαι να τους κάτσει στο λαιμό.
Γιατί δηλαδή να διασκεδάζουν αυτοί ενώ εγώ θα κείτομαι νεκρή; Όποιος περάσει καλά στην κηδεία μου, σας το ορκίζομαι ότι θα γυρίσω πίσω και θα τον στοιχειώσω. Μπορούν, ξέρετε, να γυρίσουν πίσω - οι νεκροί. Αν το θέλουν.
Δεν μπορείς να τους φέρεις πίσω μόνο γιατί σου λείπουν ή επειδή τους θέλεις πίσω εσύ, ή επειδή έχεις λεφτά. Κανένα ποσό δεν μπορεί να φέρει πίσω τους νεκρούς. Κανένα ποσό.»

Πόσο αβυσσαλέα είναι η διαδικασία του πένθους;
Πόσο δύσκολο είναι να παραδεχθεί κανείς τον πόνο και την απώλεια και να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα από αυτά;
Πώς μπορεί να καταφέρει να συνδεθεί με τους άλλους, όταν τα τραύματά του παραμένουν ερμητικά αδιαχείριστα;

Ακολουθώντας τον στίχο του Σαίξπηρ «δώσε στη λύπη λόγια», ο Φρανκ Μακ Γκίνες υφαίνει μοναδικά ένα οικογενειακό δράμα γεμάτο συναισθηματική ένταση.
Εξερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από την αγάπη, τη σιωπή, τον φόβο και την απώλεια, εκεί, στο λεπτό σύνορο ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη.