«Κατερίνα Γώγου: Το γαμώτο που δεν έζησα» στη σκηνή Brecht-2510

Η άγρια μοναδικότητα των στίχων της Κατερίνας Γώγου, η ενσυναίσθηση της για τη σύγχρονη ζωή στο αστικό τοπίο, η αγάπη της για το περιθώριο και τους «κολασμένους» της κοινωνίας, αλλά και η αυτοκαταστροφική της πορεία που καθρέφτιζε μια ολόκληρη εποχή, την ανέδειξαν ως κορυφαία μορφή της λεγόμενης «Αγίας Τριάδας των Εξαρχείων» (Σιδηρόπουλος, Άσιμος, Γώγου), ενώ σε αναγνωσιμότητα στέκεται ισάξια δίπλα στους Ελύτη, Ρίτσο και Σεφέρη.

Στη σκηνή, τρεις ηθοποιοί ζωντανεύουν τον εύθραυστο ψυχισμό της Γώγου, δημιουργώντας μια θεατρική εικόνα-ξυράφι που θυμίζει τους πίνακες του Hieronymus Bosch, τα φτερά του Antoine de Saint-Exupéry και τις σελίδες του Antonin Artaud.