Το Dracula στο θέατρο Πόρτα

Η παράσταση επιχειρεί να επανασυνδέσει το μύθο με τη ρίζα του: την επιθυμία. Όχι απλά ως ρομαντική προβολή, αλλά ως δύναμη ανελέητη, εθιστική, μεταμορφωτική. Ο Παπακωνσταντίνου, με σταθερό ενδιαφέρον για έργα που διερευνούν την ταυτότητα, τον ερωτισμό, τον θάνατο και το όνειρο, μετατρέπει τον Δράκουλα σε μια φασματική μορφή: οδηγό, εραστή, δαίμονα, ηθοποιό. Στον πυρήνα της ανάγνωσης κυριαρχεί, η έννοια της εξάντλησης - σωματικής, ψυχικής, κοινωνικής - ως απόρροια μιας διαρκούς κατασκευής και κατανάλωσης επιθυμιών.

Η σκηνική πρόταση συνδυάζει την ποιητικότητα με την ωμότητα, το οικείο με το ανοίκειο, και επιλέγει τον καθρέφτη ως βασική της μεταφορά: μια πύλη ανάμεσα σε δύο κόσμους, δύο πραγματικότητες, δύο όψεις ζωής.

Σημείωμα του Θάνου Παπακωνσταντίνου

Λένε ότι κάπου μακρυά βρίσκεται ένα δύσβατο κάστρο. Πολλοί το έχουν ακουστά, λίγοι έχουν καταφέρει να φτάσουν ως εκεί. Ο μύθος λέει ότι όσο πλησιάζεις κοντά του παράξενα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν: ακούς, βλέπεις, μυρίζεις, νιώθεις διαφορετικά. Λένε ότι ξυπνάνε από κάπου βαθιά μέσα σου όνειρα, επιθυμίες και ορέξεις που δε φανταζόσουν ποτέ ότι είχες. Λένε ότι το αίσθημα που νιώθεις είναι τόσο δυνατό που δε θέλεις να σε αφήσει ποτέ. Λένε ότι αυτό που νιώθεις τότε είναι τόσο εθιστικό που μόλις το δοκιμάσεις, θέλεις όλο και περισσότερο. Λένε πως αυτό που νιώθεις εκεί μέσα δε μπορεί να συγκριθεί με καμία από τις ηδονές στις οποίες μπορούμε να έχουμε πρόσβαση. Κάποιοι το λένε δάγκωμα, κάποιοι δηλητήριο, κάποιοι ελιξίριο, κάποιοι μανία, κάποιοι πανούκλα, κάποιοι παραίσθηση, κάποιοι θάνατο, κάποιοι ξύπνημα σε έναν άλλο κόσμο. Στην είσοδο του κάστρου υπάρχει ένας καθρέφτης. Στη μια πλευρά είναι ο κόσμος που γνωρίζουμε. Στην άλλη ο κόσμος της επιθυμίας. Ο καθρέφτης είναι η πύλη, η πόρτα, το πέρασμα. Υπάρχει και ένας οδηγός που κατευθύνει το ταξίδι αυτό. Αλλάζει μορφές. Παρουσιάζεται σαν εραστής, σαν δαίμονας, σαν ιππότης, σαν νυκτόβιο ζώο ή ακόμα και σαν ηθοποιός. Το κάλεσμα του είναι σαν το τραγούδι της σειρήνας - δε μπορείς να του αντισταθείς. Όποιος τον ακούει του παραδίνεται ολοκληρωτικά με την ψυχή και το σώμα του. Πάντα και για πάντα. Αυτό που ζητάει για αντάλλαγμα είναι ένα μόνο: το αίμα σου.

"Καλώς ήρθατε στο κάστρο μου! Περάστε ελεύθερα και φύγετε με το καλό κι αφήστε μου κάτι από την ευτυχία σας!" — Μπραμ Στόκερ, “Δράκουλας”

Η ιστορία του Δράκουλα δεν είναι παραμύθι του 19ου αιώνα. Είναι η ιστορία του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε. Ενός κόσμου που, με πρόσχημα το κυνήγι της επιθυμίας, μας βυθίζει από όνειρο σε όνειρο, από καθρέφτη σε καθρέφτη, από εικόνα σε εικόνα, από πληροφορία σε πληροφορία. Έναν κόσμο που όταν πια μας έχει κατακλύσει το σκοτάδι, μας αφαιρεί ακόμα και την τελευταία υποψία φωτός. Η παράσταση είναι μια επίσκεψη στον πύργο του Δράκουλα: οκτώ πρόσωπα δέχονται το κάλεσμά του και περνάνε στην άλλη πλευρά του καθρέφτη: έρχονται αντιμέτωπα με τις κρυφές επιθυμίες τους και εγκλωβίζονται στα δωμάτια του πύργου του. Οδηγός και γητευτής τους ο ίδιος ο Κόμης, θέτει σε λειτουργία μια δαιμόνια μηχανή επί σκηνής και τους καλεί να χορέψουν μαζί του, μέχρι τελικής πτώσεως.