«Οι Δούλες» του Ζενέ είναι ένα από τα πιο «προκλητικά» θεατρικά κείμενα του 20ου αιώνα, ένα κείμενο που από την πρώτη του παράσταση το 1947 έως και σήμερα, αποτελεί ανοιχτό πεδίο συνεχούς έρευνας και ερμηνειών.
Ο συγγραφέας στρέφει προς την κοινωνία, με τρόπο αμείλικτο, τον καθρέφτη των απωθημένων της. Η αποκάλυψη του δεν έχει δραματικά χαρακτηριστικά ούτε παρουσιάζει το δράμα των καταπιεσμένων. Το θέατρο του Ζενέ είναι θέατρο στο χείλος της Αβύσσου, καθώς αποκαλύπτει μορφές ζωής που η κοινωνία των «κανονικών» επιμένει να καταπιέζει, να οδηγεί στην παρακμή ή και στην καταστροφή, καταστρέφοντας ταυτόχρονα την ίδια τη ζωή επί της γης.
Η αναζήτηση του τερατώδους στον άνθρωπο, είναι που μας ενδιαφέρει. Το κοίταγμα προς τα μύχια της ανθρώπινης ύπαρξης, εκεί, στην πηγή της ύβρης, στη ρίζα κάθε σκοτεινής ενόρμησης, κάθε άμετρης επιθυμίας. Πώς η τέχνη μελετά και αποκαλύπτει το τερατώδες, πως τολμάει να ρίξει φως στα ερεβώδη σκοτάδια του ανθρώπινου αινίγματος; Το σαρκαστικό στοιχείο και ο αυτοσαρκασμός που προϋποθέτει, ορίζουν την πιο βίαιη, αλλά και πιο ειλικρινή μορφή αποκάλυψης αυτής της περιοχής. Η σπουδή πάνω στην ανθρώπινη τερατωδία θέτει τα θεμέλια της παράστασής μας και ανοίγει ένα νέο τοπίο στην έρευνά μας.
Στις «Δούλες» όλα είναι θέατρο μέσα στο θέατρο… μέσα στο θέατρο... Οι δύο δούλες «παίζουν» την ταύτισή τους με την εξουσία, τη δυσφορία τους, την εξέγερση τους, την αυτοκτονία τους, ενώπιον της Κυρίας, η οποία χειραγωγεί και καθοδηγεί αυτό το «θεατρικό» παιχνίδι ζωής και θανάτου. Οι «Δούλες» αποτελούν ένα αγωνιώδες προμήνυμα κινδύνου από το μέλλον, το όχι και τόσο μακρινό, καθώς βαδίζουμε με μεγάλη ταχύτητα στο χείλος της αβύσσου.
14°
