Το τραγούδι του Φοίνικα

Τοποθετημένο στη Γερμανία λίγο μετά το τέλος του πολέμου, το φιλμ του Πέτζολντ θα μπορούσε να ιδωθεί σαν μια σύνθετη, εμπνευσμένη μεταφορά για την προσπάθεια ενός λαού να βρει την ισορροπία ανάμεσα στην προοπτική ενός αβέβαιου μέλλοντος και ενός σκοτεινού παρελθόντος. Μια τέτοια αναλογία είναι σχεδόν προφανής, όμως το «Τραγούδι του Φοίνικα» ξετυλίγεται σε περισσότερα από ένα επίπεδα, σαν μια συναρπαστική, βαθιά ερωτική ιστορία, σαν ένα διστακτικό φιλμ νουάρ, σαν μια πολιτική παραβολή, ένα σκοτεινό μελόδραμα, ένα χιτσκοκικό ψυχολογικό θρίλερ. Αποκαλύπτοντας τις διαφορετικές του όψεις με τον ίδιο τρόπο που οι γάζες στο τραυματισμένο πρόσωπο της ηρωίδας αφήνουν να φανεί η καινούργια όψη της μετά από μια σειρά εγχειρήσεις, ο Πέτζολντ σκηνοθετεί ένα φιλμ όπου τα γεγονότα, που συχνά απαιτούν από το θεατή να αποδεχτεί μια μικρή δόση υπερβολής, και τα δεδομένα μοιάζουν με κινούμενη άμμο. Έτσι κι αλλιώς, εδώ η ιστορία είναι ένας μηχανισμός, το συναισθηματικό τοπίο των δύο βασικών ηρώων (κι όχι μόνο) είναι αυτό που μοιάζει να κρύβει τη μεγαλύτερη δόση υπαρξιακής και συναισθηματικής αγωνίας, ο τρόπος που η ταινία εξερευνά τα κίνητρα των πράξεών τους στο παρελθόν και στο τώρα. Και το κάνει δίχως να υψώνει στιγμή τους κινηματογραφικούς τόνους, έχοντας σταθερά όμως την έντονη αίσθηση μιας εσωτερικής ανησυχίας και κρατώντας σε δέσμιο στη σαγηνευτικά σκοτεινή ατμόσφαιρά του. Και με τον ίδιο τρόπο, με χαμηλότονη μα αποπνικτική ένταση, το φιλμ κρατά για το φινάλε μια σκηνή εξαιρετικής δύναμης, που μπορεί να μην κλείνει την «ιστορία» μα ανοίγει τη σκέψη του θεατή σε μια σειρά από ενδιαφέρουσες διαδρομές.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κρίστιαν Πέτζολντ
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Νίνα Χος, Ρόναλντ Ζέρφελντ