Ανωτέρα βία

Σαν μια ανάλαφρη κατάβαση στο αφράτο χιόνι μιας κωμωδίας κάτω από το οποίο κρύβονται τα αιχμηρά βράχια της υπαρξιακής σκληρότητας και στο βάθος παραμονεύει ο γκρεμός ενός ψυχολογικού θρίλερ, το φιλμ του Σουηδού Ρούμπεν Όστλουντ είναι ένα απροσδόκητο μείγμα σάτιρας και δράματος, κωμωδίας και (μικρού μεγέθους) τραγωδίας και ίσως η καλύτερη εξερεύνηση της δυναμικής της οικογένειας και των ρόλων των φύλων που είδαμε εδώ και χρόνια. Πίσω από την πανέμορφη ιδανική επιφάνεια των ατσαλάκωτων ηρώων του, πίσω από την ιλουστρασιόν τελειότητα της οικογενειακής τους γαλήνης, κρύβεται όπως σε όλους μας η είσοδος στην αχανή σκοτεινή σπηλιά της ανασφάλειας και της αμφιβολίας, των βασικών ενστίκτων, της αυτοσυντήρησης με κάθε τρόπο, των αταβιστικών μας συμπεριφορών. Και απέναντί της υψώνονται οι ρόλοι και οι προσδοκίες, οι συμβάσεις που οφείλουμε να ακολουθούμε από το φύλο ή την κοινωνική μας θέση, από τους ρόλους που συνεπάγεται η οικογένεια ή ο σύντροφος, οι άλλοι ή η «αίσθηση του καθήκοντος». Το φιλμ του Όστλουντ βρίσκεται το ίδιο κοντά στον Μπέργκμαν όσο και στον Χάνεκε, με μια δόση χιτσκοκικού σασπένς και την αίσθηση μιας βωβής κωμωδίας στην ούγια. Όμως αυτή η αστεία και μαζί σκληρή παραβολή για τις σύγχρονες σχέσεις είναι μία από τις πιο ακριβείς και ενδιαφέρουσες ματιές που μπορείτε να ρίξετε στη δυναμική των σχέσεων και των φύλων, μια εξίσου αιχμηρή διατριβή πάνω στην εύθραυστη φύση του γάμου και της συνύπαρξης όσο το «Κορίτσι που εξαφανίστηκε» και την ίδια στιγμή μια απολαυστική πικρή κωμωδία που θα μας προτρέψει να σκάψουμε βαθιά κάτω από την αφράτη επιφάνεια του εαυτού μας και να αναγνωρίσουμε τις δικές μας «στιγμές αδυναμίας». Και γιατί όχι, να τις αποδεχτούμε ως ένα από τα βασικά στοιχεία της ύπαρξής μας.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρούμπεν Όστλουντ
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γιοχάνες Κούνκε, Λίζα Λόβεν Κόνγκσλι, Κρίστοφερ Χίβτζου, Μπράντι Κόρμπετ