Fury

Θα περίμενε κανείς πως ένα πολεμικό φιλμ στις μέρες που το κινηματογραφικό θέαμα στοχεύει όλο και συχνότερα στο bigger is better, θα ήταν ένα τρισδιάστατο blockbuster που θα ισοπέδωνε ιστορικές αλήθειες, σκιάσεις στους χαρακτήρες και οποιαδήποτε αμφιβολία στις ηρωικές προθέσεις του, κάτω από τις ερπύστριες ενός 3D τανκ. Σε αντίθεση, το φιλμ του Ντέιβιντ Άγιερ αποτελεί από τις πρώτες κι όλας εικόνες του μια αληθινά ευχάριστη έκπληξη αφού το «Fury» δεν είναι μια θεαματική περιπέτεια, αλλά ένα φιλμ που σε κάνει να νιώθεις αφήνοντας την αίθουσα πως πέρασες κι εσύ μαζί με τους ήρωες μερικά χρόνια στο μέτωπο. Προσεγμένο σε κάθε του τεχνική λεπτομέρεια, σκληροτράχηλο και λασπωμένο, ματωμένο και με τσακισμένο ηθικό, αυτό που σε περιμένει στην οθόνη δεν είναι μια ιστορία θριάμβου, μα μια βουτιά στην πιο κλειστοφοβική γωνιά του πολέμου, στο εσωτερικό ενός τσαλακωμένου τανκ και στους ακόμη πιο τσαλακωμένους χαρακτήρες που το κατοικούν. Αν περιμένετε κάτι σαν το «Άδωξη μπάσταρδη», μια ειρωνική ποπ αναπαράσταση του πολέμου, ετοιμαστείτε για μια (ευχάριστα) δυσάρεστη έκπληξη. Το «Fury» έχει όλη τη βία, την απογοήτευση, την πολυπλοκότητα και το σκοτάδι του πολέμου, δεν φοβάται να γίνει σκληρό, κυνικό, απαισιόδοξο. Ακόμη και το τελευταίο, σοκαριστικό μεν, μα τελικά ηρωικό φινάλε του δεν μπορεί να ανατρέψει την αίσθηση μιας ταινίας που έχει όλη την ένταση ενός φιλμ σαν το «H διάσωση του στρατιώτη Ράιαν», μα καθόλου από την «καλοσύνη» της. Ακριβώς δηλαδή όπως ένα ειλικρινές φιλμ για κάτι σαν τον πόλεμο θα έπρεπε να είναι.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντέιβιντ Άγιερ
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μπραντ Πιτ, Λόγκαν Λέρμαν, Σάια ΛαΜπεφ