Η ταινία της Ροζ Μπος θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι αληθινά εξαιρετική: Αν αφαιρούσες από αυτή κάθε ίχνος ιστορίας κι απλώς άφηνες την κάμερα να κινηματογραφεί για μιάμιση ώρα τα υπέροχα τοπία της Προβηγκίας, τα όμορφα αγροκτήματα, τους ελαιώνες και τα λιβάδια, τα άλογα και τα έλη της Καμάργκ. Ευτυχώς η ταινία το κάνει συχνά, δυστυχώς εκτός από αυτά τα πλάνα περιλαμβάνει πολλά ακόμη που είναι γεμάτα από μια ανούσια, βαρετή, βασισμένη αποκλειστικά σε κλισέ ιστορία την οποία δεν μπορεί να διασώσει ούτε ο Ζαν Ρενό, που αποτελεί το βασικό προτέρημα της ταινίας μετά το φυσικό κάλλος της περιοχής όπου γυρίστηκε. Διότι αυτή η ιστορία ενηλικίωσης, οικογενειακής συμφιλίωσης και συναισθηματικής ωρίμανσης δεν έχει ίχνος ενδιαφέροντος, αγωνίας, χιούμορ οποιασδήποτε έντασης. Αντίθετα ακροβατεί ανάμεσα στο ολοκληρωτικά βαρετό και στο ενοχλητικά διδακτικό, περιγράφοντας τόσο τους ενήλικες όσο και τους ανήλικους πρωταγωνιστές της με τον πιο προφανή και γλυκανάλατο τρόπο.
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ροζ Μπος
- ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ζαν Ρενό, Άνα Γκαλιένα, Κλοέ Ζουανε