Στα όρια του αύριο

Θα μπορούσες να το περιγράψεις σαν μια sci-fi, πολεμική εκδοχή της «Μέρας της Μαρμότας» (με μια γερή δόση από οποιοδήποτε ταινία εξωγήινης εισβολής) και η σύγκριση δεν θα αδικούσε ούτε το φιλμ του Νταγκ Λάιμαν κι ούτε παραδόξως τη «Μέρα της Μαρμότας». Αν εκείνη ήταν από τις πιο πνευματώδεις κι απολαυστικές κωμωδίες του αμερικάνικου σινεμά, το «Στα όρια του αύριο» είναι ένα επίσης καλοφτιαγμένο κι έξυπνο blockbuster που δεν διστάζει να παίρνει ρίσκα, να φλερτάρει με κάτι (ελαφρώς) πιο υπαρξιακό και να χωράει, δίχως να το κάνει να μοιάζει βεβιασμένο, αρκετό χιούμορ. Ο Νταγκ Λάιμαν, ένας σκηνοθέτης που ξέρει να φτιάχνει σφιχτοδεμένο εμπορικό σινεμά, βρίσκεται εδώ σε εξαιρετική φόρμα κι ο Τομ Κρουζ «το έχει» ακόμη στα 51 του, τόσο ως γραφειοκράτης διαφημιστής που βρίσκεται άθελά του στην πρώτη γραμμή της μάχης, όσο και ως action hero, που επίσης άθελά του θα γίνει. Μετά από ταινίες σαν το «Jack Reacher» ή το «Oblivion» που δεν απαιτούσαν πολλά από τον πρωταγωνιστή τους, είναι ωραίο να βλέπεις τον Τομ Κρουζ να έχει την ευκαιρία να δουλέψει έναν ενδιαφέροντα ρόλο σε μία μη απόλυτα προβλέψιμη ταινία. Γιατί μπορεί ο δρόμος προς την κορύφωση της δράσης να βγάζει σε μια αναμενόμενη και γνώριμη «ευθεία», όμως το «Στα όρια του αύριο» κατορθώνει να σε κρατά σε εγρήγορση μέσα από ένα σενάριο που δεν μοιάζει γραμμένο από μηχανή και από μια σκηνοθεσία που ξεκινά νευρική και ανεβάζει τους ρυθμούς καθώς η ώρα περνά. Σε μια εποχή όπου η ποπ κινηματογραφική διασκέδαση φαίνεται να προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από επαναλαμβανόμενα franchise και σχεδόν καρμπόν superhero movies, είναι ανακουφιστικό να συναντάς ένα blockbuster σαν αυτό, που δεν έρχεται απλά με τη φόρα ενός γνώριμου τίτλου και τους «αερόσακους» του εγγυημένου θεάματος, μα τρέχει με χάρη στην πίστα μιας αληθινά ενδιαφέρουσας ιδέας.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νταγκ Λάιμαν
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τομ Κρουζ, Έμιλι Μπλαντ, Μπιλ Πάξτον