Ο σωσίας

Βασισμένο σε νουβέλα του Ντοστογιέφσκι, αλλά μάλλον καφκικό στο ύφος του, το δεύτερο φιλμ του Βρετανού κωμικού και σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Αγιοάντι παίρνει ξεκάθαρες αποστάσεις από το hipster ρομαντισμό του «Submarine», για να εξερευνήσει λίγο πιο σκοτεινές περιοχές. Δίχως όμως να εγκαταλείπει το χιούμορ, το οποίο εδώ μπαίνει βαθιά στην περιοχή του μαύρου και συχνά του αμήχανου. Απόλυτα στιλιζαρισμένος, τοποθετημένος σε έναν τεχνητό κόσμο που θυμίζει κάτι από το «Μπραζίλ» του Τέρι Γκίλιαμ, αν ήταν γυρισμένο σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο του ’50, ο «Σωσίας» θριαμβεύει στις εικόνες του και στην αλλόκοτη ματιά του σε μια πραγματικότητα που αναγνωρίζεις με ένα πικρό χαμόγελο. Μπορεί τελικά το στιλ να παίρνει ξεκάθαρα το πάνω χέρι από οποιαδήποτε ουσία κι οι χαρακτήρες να κάνουν δύσκολη την προσπάθεια να τους νοιαστείς, αλλά το φιλμ δεν είναι δίχως αρετές: Ο Αγιοάντι χτίζει πετυχημένα έναν ολόκληρο κόσμο, από τις λεπτομέρειες των σκηνικών μέχρι τους ήχους και την αλλόκοτα απολαυστική επιλογή των τραγουδιών του, κι ο Τζέσε Άιζενμπεργκ τον κατοικεί (δύο φορές) με σιγουριά κι αυτοπεποίθηση.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρίτσαρντ Αγιoάντι
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζέσε Άιζενμπεργκ, Μία Γουασικόφσκα, Γουάλας Σον