Ντομ Χέμινγουε

Πόσο μακριά μπορεί άραγε να φτάσει μια ταινία που ξεκινά με τον Τζουντ Λο γυμνό να απαγγέλλει έναν παιάνα για το πέος του ενώ, προφανώς, κάποιος εκτός πλάνου ασχολείται με αυτό; Στη φυλακή. Ναι, το «Ντομ Χέμινγουεϊ» είναι από εκείνες τις ταινίες που κάνουν οι σταρ όταν θέλουν να τσαλακώσουν την εικόνα τους, αλλά δεν είναι από τις ταινίες που καταλήγουν να τους δίνουν ένα Όσκαρ για το τσαλάκωμα. Κυρίως γιατί το φιλμ του Σέπαρντ είναι με κάποιο τρόπο μια κωμωδία για την τραγωδία της ζωής, με έναν Λο κατά στιγμές εξαιρετικό (κι άλλες όχι τόσο) αλλά σίγουρα διαφορετικό, σε ένα ρόλο που δεν πρέπει να του προσφέρουν συχνά. Δεν είναι δύσκολο να χαρακτηρίσεις τον Ντομ καθίκι, κυρίως γιατί είναι, όμως οφείλεις να του αναγνωρίσεις ότι είναι ένα ενδιαφέρον καθίκι και στο σινεμά αυτό είναι που μετρά. O Τζουντ Λο τον υποδύεται με θάρρος (ακόμη κι αν μερικές φορές το κάνει με υπερβολικά φωνακλάδικο τρόπο) προφανώς διασκεδάζοντάς το. Και ο Σέπαρντ μπλέκει το κωμικό με το εν δυνάμει τραγικό, το τρυφερό με το χυδαίο, το σοβαρό με το εξωφρενικό, σε μια ταινία που δεν σε αφήνει να επαναπαυθείς σε έναν τόνο, ύφος ή ακόμη και άποψη για το βασικό χαρακτήρα της. Ο Σέπαρντ είχε κάνει κάτι ανάλογο με την εξαιρετική (σχεδόν κλασική) μαύρη κωμωδία του «The Matador» το 2005, αλλά εδώ το πράγμα δεν λειτουργεί εξίσου καλά. Όσο κι αν τα στιγμιότυπα της διαδρομής του Ντομ είναι συχνά διασκεδαστικά, δεν κατορθώνουν να δέσουν ποτέ σε ένα λειτουργικό σύνολο ούτε να αποκαλύψουν κάτι βαθύτερο για τον ήρωα ή τη ζωή (του), καταλήγοντας σχεδόν σε μια σειρά από σκετς που άλλα δείχνουν πετυχημένα κι άλλα όχι.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρίτσαρντ Σέπαρντ
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζουντ Λο, Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ, Ντέμιαν Μπισίρ