Η λιμουζίνα

Το σινεμά του Νίκου Παναγιωτόπουλου υπήρξε ανέκαθεν συντονισμένο στο ιδιαίτερο μήκος κύματος του δικού του ευφυούς νου, των δικών του αναφορών που τον καθορίζουν, ενός ξεκάθαρα δικού του τρόπου σκέψης. Με αυτό τον τρόπο οι ταινίες του δεν ζητούν τόσο παραδοσιακούς θεατές, όσο «συνενόχους», ανθρώπους που να μπορούν να συντονιστούν στο ρυθμό και την ανάσα τους και να διαπράξουν μαζί τους το «έγκλημα» της απόδρασης από τη βαρετή πραγματικότητα. Ίσως ποτέ άλλοτε κάτι τέτοιο δεν ήταν πιο ξεκάθαρο από τη «Λιμουζίνα», η οποία θέλει τον Μπέκετ και τον Αραμπάλ να συναντούν τους ήρωες της ταινίας του σε ένα καφέ του Παρισιού στο ’60, δίχως να προσπαθεί να κρύψει την Αθήνα του σήμερα που ανοίγεται έξω από την τζαμαρία. Το σινεμά του Παναγιωτόπουλου διαδραματίζεται εξάλλου στο μυαλό του και το μυαλό σου, κι εκεί όλα είναι θεμιτά. Σε αυτό το ταξίδι των τριών ηρώων με ένα αυτοκίνητο από το Παρίσι στην Αθήνα κι από το πάντα στο τώρα (και πίσω), όλες οι στάσεις δεν είναι εξίσου απολαυστικές ή πετυχημένες (όπως σε μια διαδρομή με αυτοκίνητο ή στην ίδια τη ζωή), όμως ακόμη κι έτσι, το παιχνίδι είναι απολαυστικό και το χαμόγελο –ακόμη και κατά στιγμές αμήχανο– εγγυημένο.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νίκος Παναγιωτόπουλος
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Νίκος Κουρής, Άντριαν Φρίλινγκ, Δούκισσα Νομικού