H αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά

Μπορείς να περιγράψεις την ταινία της Ελίνας Ψύκου ως κοινωνική σάτιρα, ως μουντή κωμωδία, ως υπαρξιακό θρίλερ, μπορείς ακόμη να τη συνοδεύσεις με μια σειρά από αντιφατικούς επιθετικούς προσδιορισμούς δοκιμάζοντας να συλλάβεις κάτι από το ύφος και τον τόνο της, που μπαίνουν δύσκολα σε λέξεις μα που τρυπώνουν δίχως σχεδόν να το καταλάβεις στο μυαλό και την καρδιά σου. Από την πρώτη κιόλας σεκάνς, όταν ο Αντώνης Παρασκευάς φτάνει στο ερημητήριό του, ένα κλειστό εκτός σεζόν ξενοδοχείο, και βγαίνει από το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του αφεντικού του που τον έχει μεταφέρει εκεί με άκρα μυστικότητα, η γλώσσα των εικόνων, η σιωπηλή επικοινωνία μεταξύ τους και με το θεατή, έχει γίνει με τον πιο πετυχημένο τρόπο. Στη συνέχεια θα μεταμορφωθεί σχεδόν σε συνενοχή, σε μια ιδιωτική σύνδεση που δεν χρειάζεται πολλές λέξεις για να μεταδώσει το πλήθος των όσων η ιστορία, οι ιδέες και η συναισθηματική της παλέτα κρύβουν. Η «Αιώνια επιστροφή» είναι η αφήγηση μιας κρίσης προσωπικής. Είναι μια εσωτερική τραγωδία που σε καταπίνει, μια ήρεμη πικρή κωμωδία, ένας μικρός ερμηνευτικός θρίαμβος του Χρήστου Στέργιογλου, μια ταινία που σε αφορά απόλυτα. Αρκεί να θες να το παραδεχτείς.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ελίνα Ψύκου
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Χρήστος Στέργιογλου, Γιώργος Σουξές, Σύλλας Τζουμέρκας, Θεοδώρα Τζήμου