Μοναξιά

Μια ιστορία μοιρασμένη στα δύο, ειπωμένη με εικόνες κομμένες στη μέση, με την οθόνη να σου δίνει κάθε τόσο δύο οπτικές της ίδιας σκηνής. Ο Χάιμε Ροζάλες αφηγείται την ιστορία δύο γυναικών με την τεχνική του polyvision, χωρίζοντας συχνά τις σινεμασκόπ εικόνες του στη μέση, χαρίζοντας το μισό της οθόνης σε πλάνα που μοιάζουν να μη «χρειάζονται» αλλά που κατορθώνουν να κλείνουν μέσα τους τη δική τους ουσία. Η πλάτη ενός από τους χαρακτήρες όταν κάποιος άλλος μιλά, οι αντιδράσεις ενός προσώπου, ένα άδειο δωμάτιο, όλα όσα κάποιος άλλος θα παράβλεπε βρίσκουν εδώ το χώρο που τους αξίζει. Οι γυναίκες της «Μοναξιάς» δεν έχουν τίποτα που να τις ενώνει όταν ξεκινούν στην ταινία. Η Αντέλα αφήνει πίσω το χωριό της κι ένα γάμο για την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής γι’ αυτή και το μωρό της στη Μαδρίτη. Η καινούρια της συγκάτοικος θα είναι η μια από τις κόρες της Αντόνια, μιας μεσήλικης χήρας που μοιάζει να περνά μια τακτική, ήρεμη ζωή. Στην πορεία του φιλμ μια βόμβα σε ένα λεωφορείο θα γκρεμίσει κάθε αίσθηση ισορροπίας στην ζωή της Αντέλα και η Αντονία θα ταλαιπωρηθεί από μια σειρά απρόβλεπτες αναταράξεις. Όμως η ταινία δεν αντλεί από τη δραματική πλευρά της ιστορίας του, δεν νοιάζεται ιδιαίτερα για τις αφηγηματικές κορυφώσεις όσο για το ίδιο το στριφογυριστό ποτάμι της ζωής που μας παρασέρνει μπροστά στην πορεία του. Τα όσα συμβαίνουν μπορεί να είναι κατά στιγμές συνταρακτικά, μα κάποιες άλλες απόλυτα μπανάλ και συνηθισμένα. Το φιλμ επικεντρώνει στο μικρόκοσμο των χαρακτήρων του και ανοίγεται στην ουσία της ζωής και την ίδια την ανθρώπινη φύση με μια σοφία και μια καθαρότητα που συναντάμε σπάνια στο σινεμά. Με μια ακρίβεια που θυμίζει Μπρεσόν και με γαλήνια προσήλωση που φέρνει στο μυαλό το σινεμά του Όζου, ο Ροζάλες κατορθώνει να ανακαλύπτει την ποίηση στην καθημερινότητα και να αποδραματικοποιεί το τραγικό, παρουσιάζοντας μια ταινία τόσο αληθινή όσο η ίδια η ζωή. Κι εξίσου συναρπαστική. 

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χάιμε Ροζάλες
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Σόνια Αλμάρτσα, Πέτρα Μαρτίνεζ, Μίριαμ Κορέα, Νούρια Μέντσα