Ο Δρόμος του Ορφέα

Μετά από ντοκιμαντέρ όπως το «Μια Κραυγή το Δεκέμβρη» για τις αντιδράσεις απέναντι στα μέτρα οικονομικής λιτότητας, ή το «Οργώνοντας το Χρόνο» που είχε ανάλογη θεματική, ο Κώστας Κολημένος στρέφεται στην μυθοπλασία με το «Δρόμο του Ορφέα», έστω κι αν η ταινία είναι μετά βίας αποτελεσματική ως τέτοια. Γιατί δεν έχει καμιά αίσθηση δομής και συνοχής, υποφέρει από μια αναποφάσιστη σκηνοθετική ματιά, ένα άτεχνο και πρόχειρο μοντάζ και δεν περιέχει παρά μόνο ίχνη από μια ιστορία που ελάχιστα σε πείθει ή σε ενδιαφέρει. Δεν βοηθούν καθόλου ούτε οι ερασιτεχνικές ερμηνείες, οι εντελώς προφανείς, διάλογοι-σλόγκαν, η ανομοιομορφία του ύφους και της ποιότητας του οπτικού υλικού, το γεγονός ότι το φιλμ δεν δείχνει να έχει ξεκάθαρη ιδέα του τι ή του πως θέλει να το αφηγηθεί. Η ιστορία κινείται σε δύο γραμμές, στο τώρα και στο παρελθόν, αλλά τα όρια μεταξύ τους είναι δυσδιάκριτα. Παράλληλα αποπειράται να κάνει μια αντίστιξη ανάμεσα στην κατάσταση της Ελλάδας του τώρα και σε αυτήν της παράδοσης και του μύθου, αλλά το κάνει με «βουκολικές» ερωτικές σκηνές σε ρυάκια και λιβάδια από τη μια και, με εικόνες των Αθηναϊκών πεζοδρομίων και των ΜΑΤ από την άλλη. Δυστυχώς ακόμη και στην κορύφωσή του, το φιλμ δεν κατορθώνει να αποκτήσει κανενός είδους ένταση ή αγωνία, καθώς ελάχιστα δείχνει να ενδιαφέρεται για το δράμα, χρησιμοποιώντας την περιπλάνηση του μικρού ήρωα στην Αθήνα για μια εμμονική καταγραφή εικόνων που στην πορεία χάνουν την όποια δύναμή τους και μοιάζουν να μεταμορφώνονται σε ενοχλητικά, κλισέ.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βασίλης Κολημένος
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μπίλιω Καλιακάτσου, Γιάννης Χρηστοδουλιάς, Βασίλης Στάμος