Τι άλλο μπορεί άραγε να σημαίνει, το ότι από τους μύθους του Αισώπου μέχρι τα παιδικά παραμύθια κι από τα κινούμενα σχέδια της Disney ως τις κούκλες στην καινούργια ταινία του Γουές Άντερσον, ο ανθρωπομορφισμός είναι το βασικότερο χαρακτηριστικό των ζώων που τα κατοικούν, αν όχι ότι ο δεσμός ανάμεσα σ’ εκείνα κι εμάς δεν κόβεται με όση ευκολία θα ήθελε ο νοήμων πολιτισμός μας; Το βαρίδι των ενστίκτων του «καλέσματος» της «φύσης», αυτό ακριβώς είναι που ανακαλύπτει κι ο «Απίθανος κύριος Φοξ» του Ρόλαντ Νταλ, που έγραψε το βιβλίο, και του Άντερσον, που το έκανε δικό του. Μετά από χρόνια αποχής από τα κοτέτσια, μετά από μια λαμπρή καριέρα στη δημοσιογραφία, μετά από μια οικογένεια κι ένα ρετιρέ στο ψηλότερο δέντρο του λιβαδιού, η Αλεπού μαθαίνει αυτό που ήξερε πάντα: το να κλέβει κότες είναι κάτι παραπάνω από επιλογή. Να ένα θέμα που δεν ταιριάζει σε μια «τυπική» παιδική ταινία, όμως ο «Απίθανος κύριος Φοξ» δεν είναι τυπική, ούτε παιδική ταινία. Ασφαλώς είναι μια ταινία που θα αρέσει και σε παιδιά, αλλά μοιάζει φτιαγμένη κυρίως για το κοινό που αγαπά τις ιστορίες των αταίριαστων ηρώων, των ατελών οικογενειών, των αντιηρωικών κατορθωμάτων, των στραβοκουμπωμένων σχέσεων, που χαρακτηρίζουν κάθε ταινία του Γουές Άντερσον. Κατά κάποιον τρόπο αυτή θα μπορούσε να είναι η επιτομή του σύμπαντος που προσπαθεί να χτίσει κάθε φορά ο Άντερσον. Ελεγχόμενο σε κάθε του λεπτομέρεια, κατασκευασμένο εξολοκλήρου βάση των επιταγών του, άψογο με έναν τρόπο που αναδεικνύει κάθε ατέλεια σε γοητεία. Οι ήρωες του «Κυρίου Φοξ» κάθε άλλο παρά συνθέτουν την ιδανική οικογένεια, όμως είναι αξιαγάπητοι ακριβώς επειδή κάνουν λάθη, με πρώτο τον πάτερ φαμίλια Φοξ, που δεν μπορείς παρά να τον συμπαθήσεις ακόμη κι αν βάζει ολόκληρη την κοινότητά του σε κίνδυνο. Με ανάλογο τρόπο και το ίδιο το φιλμ μοιάζει σαν μια ρετρό παραφωνία στην καλογυαλισμένη CGI αισθητική, που αποτελεί τη νόρμα στις animated ταινίες των ημερών μας, ένα αξιοθαύμαστο τεχνικά επίτευγμα που όμως δεν προσπαθεί να κρύψει τα σημάδια της κατασκευής του. Βλέποντας τις παλιομοδίτικες εικόνες του δεν είναι δύσκολο να φανταστείς τα χέρια των animators που λίγο πριν είχαν κουνήσει ανεπαίσθητα τις κούκλες, όμως, αντίθετα με ό,τι θα πίστευε κανείς, το γεγονός δεν σε πειράζει. Ίσως γιατί κάτω από τις γούνες των ηρώων, πέρα από τις λιγάκι άτσαλες κινήσεις τους, πίσω από τα πορσελάνινα μάτια τους, μπορείς να δεις κάτι πιο βαθύ. Κάτι που δεν έχει σημασία πώς θα το ονομάσεις, αλλά κάτι που αναμφίβολα θα αναγνωρίσεις.
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γουές Άντερσον
- ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Με τις φωνές των: Τζορτζ Κλουνεϊ, Μέριλ Στριπ, Τζέισον Σουότσμαν, Μπιλ Μάρεϊ