The Hurt Locker

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αν κάθε (αμερικάνικος) πόλεμος χρειάζεται την «ταινία του», όμως με το “Hurt Locker” o πόλεμος του Ιράκ βρήκε τη δική του. Έχοντας μόλις κερδίσει έξι Όσκαρ, έχοντας «φονεύσει» το γίγαντα του “Avatar” και χαρίσει για πρώτη φορά το βραβείο του καλύτερου σκηνοθέτη σε μια γυναίκα, το φιλμ χρωματίζεται πλέον άθελά του με περισσότερους τόνους απ’ όσους οι δημιουργοί του ήλπιζαν, μεταμορφώνεται σε σύμβολο, σημαία, αντικείμενο ανάλυσης για λόγους πέρα από την ίδια την ουσία του. Ποια είναι αυτή; Πιθανότατα όχι μόνο οι λέξεις που ανοίγουν την ταινία, η διαπίστωση ότι «ο πόλεμος είναι ναρκωτικό», αλλά και η επήρεια αυτού του ναρκωτικού στους ανθρώπους που το καταναλώνουν. Τοποθετημένο σε μια μονάδα απενεργοποίησης εκρηκτικών στη Βαγδάτη, το “Hurt Locker” χτυπά στο ρυθμό των αυτοσχέδιων μηχανισμών που απειλούν τις ζωές των στρατιωτών και χαρίζουν στο φιλμ μια σειρά από σεκάνς που κόβουν την ανάσα, αλλά χτυπά ακόμη πιο δυνατά στο ρυθμό των εσωτερικών «μηχανισμών» των ίδιων των ανδρών. Απρόβλεπτοι, ξεκούρδιστοι, μακριά από το πρότυπο του ήρωα, μοιάζουν –όπως ο καινούριος αρχηγός της ομάδας– να έλκονται σαν πεταλούδες από την προοπτική του θανάτου ή να είναι έτοιμοι να κάνουν τις χειρότερες πράξεις για να επιβιώσουν, όπως οι δύο στρατιώτες που νιώθουν ότι η παράτολμη συμπεριφορά του τους βάζει σε κίνδυνο. Η Μπίγκελοου μπορεί να χρησιμοποιεί την αδρεναλίνη σαν βασικό καύσιμο του φιλμ, κάνοντας κάθε τόσο τις σταγόνες του ιδρώτα να κυλούν και στα δικά μας μέτωπα εκτός από αυτά των πρωταγωνιστών της, όμως το φιλμ της δεν δοξάζει την καύλα του πολέμου αλλά φανερώνει τις τερατογενέσεις του, την ψυχολογική και συναισθηματική αναπηρία που αυτός συνεπάγεται στους ανθρώπους που τον βιώνουν. Βασισμένο στην έρευνα ενός δημοσιογράφου, σκηνοθετημένο με ανελέητη αυθεντικότητα από μία από τις καλύτερες σκηνοθέτιδες του Χόλιγουντ, το “Hurt Locker” κατορθώνει να σε συνταράσσει και μαζί να σε εξιτάρει, να σε παρασύρει με την κινηματογραφική του δύναμη και να σε παγιδεύει στην άβολη θέση που βρίσκονται οι ίδιοι οι ήρωές του. Κι αυτό, αν θέλετε, είναι και το μεγαλύτερο κατόρθωμά του: λίγη ώρα μετά ξεχνάς τον πόλεμο, ξεχνάς τη Βαγδάτη και μένεις στο εκρηκτικό τοπίο της ψυχολογίας των ηρώων. Στην αγωνία και την «ηδονή» που ρυτιδώνει το πρόσωπό τους. Και μαζί το δικό σου…

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κάθριν Μπίγκελοου
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζέρεμι Ρένερ, Άντονι Μάκι, Μπράιαν Γκέραρτι, Κριστιάν Καμάργκο