Άνθρωπος από ατσάλι

Ο Κρίστοφερ Νόλαν εφηύρε από την αρχή μια ολόκληρη μυθολογία για τον Batman μέσα από μια τριλογία που έκανε τον ποπ κόσμο του ένα υπαρξιακό ρέκβιεμ απώλειας και σκοταδιού και τώρα ως παραγωγός και συνσεναριογράφος του «Άνθρωπος από ατσάλι» θέλει να κάνει το ίδιο με τον Σούπερμαν. Δεν μπορείς να αρνηθείς ότι η ταινία του Ζακ Σνάιντερ δοκιμάζει κάτι διαφορετικό, αλλά δυστυχώς αυτό που παραδίδει δεν είναι τίποτα καινούργιο ή συναρπαστικό. Από το ξεκίνημα στον πλανήτη Κρύπτον, όπου ο Καλ Ελ θα είναι το πρώτο παιδί που θα γεννηθεί φυσικά, σε έναν κόσμο που πεθαίνει και θα διασωθεί από αυτόν κουβαλώντας μαζί του τον «κώδικά» του, το ύφος θέλει να είναι σκούρο και απειλητικό, μα η εικονογραφία του Κρύπτον θυμίζει μουτζουρωμένη space opera αμφίβολης αισθητικής που ελάχιστα σε πείθει. Τα χρόνια του Κλαρκ Κεντ στη Γη, μέχρι τα (χμ...) 33 του, όταν ο εξόριστος στρατηγός Ζοντ θα τον ανακαλύψει και θα τον ζητήσει πίσω από τους γήινους, θα κυλήσουν μάλλον αδιάφορα με flash backs στη γήινη οικογένειά του, τις δοκιμασίες που επιφέρει η διαφορετικότητά του και την ανακάλυψη της αληθινής του ταυτότητας από τον ίδιο αλλά και τη ρεπόρτερ Λόις Λέιν. Μέχρι τη στιγμή που οι συμπατριώτες του θα προσγειωθούν και το φιλμ θα μεταμορφωθεί σε ένα ασταμάτητο γρονθοκόπημα κυριολεκτικά (ανίκητοι εξωγήινοι που παλεύουν με γροθιές για ώρα, ακόμη κι αν κανείς δεν μπορεί να σκοτώσει τον άλλο) και μεταφορικά (στα αυτιά σας από τους εκκωφαντικούς ήχους και στα μάτια από τη θολή σούπερ-ταχύτητα των καταστροφών και των εκρήξεων). Αυτό που θα χαθεί στον ασταμάτητο ορυμαγδό ο οποίος σε κάνει να βαριέσαι πολύ γρήγορα, καθώς μοιάζει να μην έχει κανένα νόημα και να μην περιβάλλεται από κανένα συναισθηματικό επίστρωμα ή πάθος, είναι η αίσθηση της συνέχισης του στόρι, η όποια εμπλοκή του θεατή, το ενδιαφέρον. Για ώρα το θέαμα εξαντλείται σε ατελείωτες καταστροφές και ασταμάτητες εκρήξεις, που θυμίζουν «Transformers» ή «Battleship» και σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσες φορές μπορείς να δεις ένα πλάνο όπου κάποιος περνά σαν σφαίρα μέσα από τα πατώματα ενός ουρανοξύστη διαλύοντας τα πάντα. (Η απάντηση είναι: πολύ περισσότερες απ’ όσες θα ήθελες.) Από την αρχή είναι σαφές ότι αυτό το reboot του Σούπερμαν δεν αφήνει πολύ χώρο στο χιούμορ ή στην «ανθρωπιά» (αντίθετα έχει μια μάλλον αστεία εμμονή με μεσσιανικές θεωρίες και αναφορές στον Ιησού), είναι μηχανικό και βαρυφορτωμένο, μια κενή επίδειξη δυνάμεων (του CGI) που μοιάζει να έχει την ίδια επίδραση στις αντοχές ενός ενήλικα θεατή με αυτή που έχει ο Κρυπτονίτης (ο οποίος απουσιάζει από την ιστορία) στον Καλ Ελ: τις εξαντλεί.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζακ Σνάιντερ
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Χένρι Κάβιλ, Έιμι Άνταμς, Μάικλ Σάνον, Ράσελ Κρόου