Το Πρόσωπο του Κακού

Ριμέικ (ή κάτι τέτοιο) της ταινίας που έκανε τον Σάμ Ράιμι διάσημο και που μέσα από τα φτηνά ειδικά εφέ της, τη δίψα της για αίμα και την ανίερη αίσθηση του χιούμορ της ανανέωσε το σινεμά του τρόμου το 1981. Εκτός από τις καταιγίδες (κυριολεκτικά) αίματος, μια βασική πλοκή και κάποιες αναφορές, το φιλμ του Άλβαρεζ δυστυχώς δεν μοιράζεται τίποτα άλλο με εκείνο του Ράιμι. Και αυτά που λείπουν είναι κυρίως το χιούμορ και η ευφυΐα. Διότι σε αυτή την ιστορία μιας παρέας φίλων που πάνε σε μια απομονωμένη καλύβα για να βοηθήσουν μία από αυτούς να απεξαρτηθεί και σκοντάφτουν πάνω σε έναν τσαντισμένο δαίμονα, σχεδόν τα πάντα αγγίζουν τα όρια της ανοησίας. Με πρώτους και καλύτερους του ήρωες, που είναι απελπιστικά ηλίθιοι ακόμη και για τα επίπεδα ενός φιλμ τρόμου. Ναι, τα εφέ είναι εντυπωσιακά και το gore πλούσιο, αλλά το πρόβλημα είναι πως το φιλμ μοιάζει πιο «ξύλινο» κι από την ίδια την καλύβα και πολύ (πολύ) γρήγορα ο τρόμος δίνει τη θέση του στη βαρεμάρα. Στις αίθουσες από 5/5

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φέντε Άλβαρεζ
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζέιν Λέβι, Σιλό Φερνάντεζ, Λου Τέιλορ Πούτσι