Oblivion

Όπως και η προηγούμενη ταινία του Τζόζεφ Κοζίνσκι, το «Tron: Legacy», έτσι και το «Oblivion» σε εντυπωσιάζει με την αισθητική του, το set design, τον τρόπο που χρησιμοποιεί την ψηφιακή τεχνολογία για να δημιουργήσει έναν κόσμο απόλυτα πιστευτό. Και πέρα από τις εικόνες του, οφείλεις επίσης να του δώσεις πόντους για τη φιλοδοξία του, για το γεγονός ότι δοκιμάζει να δημιουργήσει την ίδια στιγμή ένα φιλόδοξο saga επιστημονικής φαντασίας που απλώνεται χρονικά και θεματικά πέρα από το χρόνο και τον τόπο της ιστορίας του και την ίδια στιγμή κάτι σχεδόν υπαρξιακό και εσωτερικό. Η επιστημονική φαντασία του «Oblivion» ανοίγεται σε μια εξαιρετικά ευρεία παλέτα από το «Wall-E» μέχρι το «2001, Η Οδύσσεια του Διαστήματος» κι από το «Moon» έως το «Mad Max». Ακριβώς γι’ αυτό μοιάζει περισσότερο απογοητευτικό το γεγονός ότι όλες αυτές οι ιδέες και οι αναφορές μπορεί να βρίσκουν ακριβώς το στόχο τους σε αισθητικό επίπεδο, αλλά δεν κατορθώνουν να σχηματίσουν μια συναρπαστική ιστορία ή ένα πιο ενδιαφέρον πλέγμα χαρακτήρων. Έτσι, πέρα από την ατμόσφαιρα και την εικονογραφία, το φιλμ δεν κατορθώνει σχεδόν ποτέ να χτίσει μια πετυχημένη ένταση (συχνά μάλιστα οι σκηνές της δράσης είναι οι πιο βαρετές) και δυστυχώς δεν μεταμορφώνεται στην πιο βαθιά παραβολή που υπαινίσσεται κατά στιγμές, ούτε σε ένα φιλμ φαντασίας που θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο αναφοράς στην ποπ κουλτούρα, όπως θα ήθελε.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζόζεφ Κοζίνσκι
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τομ Κρουζ, Αντρέα Ράισμπορο, Όλγκα Κιουριλένκο