Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων

Γεμάτη χρώματα κι εικόνες που μοιάζουν βγαλμένες από μια ψυχεδελική σχεδόν φαντασία, η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» αναγκάζει όσους είχαν συνηθίσει να περιγράφουν τις ταινίες του Τιμ Μπάρτον ως «σκοτεινά, γοτθικά παραμύθια» να ψάξουν για καινούργιες λέξεις. Το ίδιο μοιάζει να κάνει κι εκείνος, καθώς συνθέτει την κινηματογραφική γλώσσα της «Αλίκης» αντλώντας «φράσεις», «ιδιωματισμούς», «κοσμητικά επίθετα» από τις πιο απίθανες πηγές. Από τις εικονογραφήσεις των έργων του Λούις Κάρολ και τις βικτωριανές γκραβούρες, από τα freak shows του τσίρκου και τη βρετανική κηπουρική παράδοση, η «Κατωχώρα» που πλάθει ο Μπάρτον θυμίζει πολλά αλλά παραμένει μοναδική. Ο κόσμος του φιλμ, κατασκευασμένος σαν ψηφιδωτό με τη χρήση ηθοποιών, ψηφιακών εικόνων, κινουμένων σχεδίων, είναι μαζί ολοκαίνουργιος και παλιός, λαμπερός αλλά και φθαρμένος, αληθοφανής αλλά και ηθελημένα ψεύτικος. Ακόμη και το 3D του δεν ζηλεύει την αληθοφάνεια του “Avatar”, δεν στοχεύει στην αψεγάδιαστη αρτιότητα, αντίθετα προτιμά να θυμίζει την τρισδιάστατη εμπειρία ενός pop-up βιβλίου, την εύθραυστη γοητεία ενός αντικειμένου που σε μαγεύει ανεξήγητα, ακόμη κι αν ξέρεις ότι τίποτα «μαγικό» δεν κρύβεται πίσω του. Η «Αλίκη» του Μπάρτον είναι με διαφορά η πιο εντυπωσιακή οπτικά ταινία του, ένα φιλμ που κάθε καρέ είναι γεμάτο με τόση μεθυστική πληροφορία για τα μάτια που απαιτεί σχεδόν το pause για να το μελετήσεις. Είναι μαζί και μια από τις πιο απολαυστικές στη φιλμoγραφία του, γεμάτη στιγμές που δικαιώνουν και μεγεθύνουν το αλλόκοτο χιούμορ του Κάρολ και χαρακτήρες που φέρνουν το χαμόγελο στα χείλη ακόμη κι αν κρύβουν πίσω από την παραξενιά τους πόνο, μίσος, τρέλα. Κι όπως το σενάριο (που βασίζεται τόσο στο βιβλίο της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» όσο και στη συνέχειά του) προσπαθεί να συνδυάσει μια «παιδική περιπέτεια» με μια ιστορία ενηλικίωσης, έτσι και το φιλμ μοιάζει να ανήκει εξίσου στη φαντασία του Κάρολ αλλά και σε αυτή του Μπάρτον, έστω κι αν θέλει να ικανοποιήσει τόσο τους θεατές μιας ταινίας της Disney όσο κι αυτούς που περιμένουν κάτι «μπαρτονικό», τόσο αυτούς που έχουν προσδοκίες για μια πιστή μεταφορά της «Αλίκης» όσο κι αυτούς που ελπίζουν σε κάτι ανατρεπτικό. Στην πορεία καταλήγει να απογοητεύει εκείνους που θα ήθελαν κάτι περισσότερο από ένα πυροτέχνημα, αλλά ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι ακόμη και τα πυροτεχνήματα δεν μπορούν να είναι σχεδόν συγκλονιστικά;

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τιμ Μπάρτον
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μία Γουασικόβσκα, Τζόνι Ντεπ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Αν Χάθαγουέι, Κρίσπιν Γκλόβερ