Το νησί των καταραμένων

Όπως το νησί στο οποίο διαδραματίζεται η καινούργια ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε αναδύεται  από την ομίχλη της θάλασσας της Βοστώνης, έτσι και το ίδιο το φιλμ δείχνει να κρύβεται πίσω από την αχλή των ίδιων των αναφορών του. Περισσότερο από μια ταινία του Σκορσέζε το «Νησί των καταραμένων» δανείζεται πλάνα, ύφος, μουσικά θέματα από τα φιλμ του Χίτσκοκ, ατμόσφαιρες από τις ταινίες τρόμου του Βαλ Λιούτον, θεματικές από φιλμ τοποθετημένα σε ψυχιατρεία σαν το Shock Corridor και χαρακτήρες από την πινακοθήκη των νουάρ. Στην πραγματικότητα, εδώ είναι πιο εύκολο να ανακαλύψεις τις επιρροές του παρά τον ίδιο τον Σκορσέζε, αν κι όπως πάντα το πυρετικό του πάθος για το σινεμά και η ηλεκτρισμένη  ενέργεια της κινηματογραφικής του γλώσσας μεταμορφώνουν κι αυτό το φιλμ σε μια απολαυστική εμπειρία. Η ιστορία του διαδραματίζεται τόσο στις μουσκεμένες ανεμοδαρμένες ακτές και τους απειλητικούς διαδρόμους του ψυχιατρείου που στεγάζει όσο και στο μυαλό του ήρωά του, ενός ντετέκτιβ που αναζητά μια τρόφιμο που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς και τη γαλήνη από τα φαντάσματα ενός παρελθόντος που τον στοιχειώνει. Το φιλμ αποπνέει μια σταθερή αίσθηση απειλής και υποψίας, παίζει με τις προσδοκίες μας, επιμένει σε ανατροπές και προσομοιάζει γρίφο, έστω κι αν οι πιο παρατηρητικοί από τους θεατές πιθανότατα θα έχουν μαντέψει τη λύση του πριν αποκαλυφθεί, μετά από μια μάλλον υπερβολικά επεξηγηματική και στατική σεκάνς που ανακόπτει το ρυθμό της αφήγησης και στερεί από την ταινία ένα κρεσέντο που θα μπορούσε να τη μεταμορφώσει σε κάτι τόσο ιδιοφυές όσο το «Ακρωτήρι του φόβου».

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μάρτιν Σκορσέζε
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Μαρκ Ράφαλο, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Μισέλ Γουίλιαμς