Νοσταλγώντας το φως

Στη Χιλή, στην έρημο Ατακάμα, σε τρεις χιλιάδες πόδια υψόμετρο, αστρονόμοι από όλον τον κόσμο συγκεντρώνονται για να παρατηρήσουν τα αστέρια. Ο ουρανός της ερήμου είναι τόσο διαυγής ώστε τους επιτρέπει να βλέπουν τα όρια του σύμπαντος. Πρόκειται, επίσης, για ένα μέρος που η σκληρή θερμότητα του ήλιου «πέφτει» πάνω στην ανθρώπινη υπόσταση, η οποία παραμένει άθικτη: στις μούμιες, τους ανθρακωρύχους και τους εξερευνητές. Οπως και στους πολιτικούς κρατουμένους της δικτατορίας... Κι ενώ οι αστρονόμοι εξετάζουν τους πιο μακρινούς γαλαξίες σε αναζήτηση εξωγήινης ζωής, ελάχιστα πιο κάτω από τα παρατηρητήρια, οι γυναίκες σκάβουν μες στην έρημο σε αναζήτηση αγνοούμενων συγγενών τους. Από την εξαφάνιση των ιθαγενών κατοίκων μέχρι τις συνθήκες δουλείας των εργαζομένων στα ορυχεία του 19ου αιώνα και τις μαζικές δολοφονίες του καθεστώτος Πινοσέτ τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, το παρελθόν της Χιλής είναι γεμάτο ανοιχτές πληγές που το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων της θα προτιμούσε να ξεχάσει μια για πάντα. Επωμιζόμενος εδώ και δεκαετίες με το έργο του το δύσκολο καθήκον να κρατήσει ζωντανή τη συνείδησή τους, ο σκηνοθέτης Πατρίσιο Γκουζμάν (που πιο πρόσφατα μας έδωσε το«Μαργαριταρένιο Κουμπί») σκαλίζει για μια ακόμα φορά το επώδυνο αυτό παρελθόν με ενοχλητική επιμονή, όχι όμως με ένα συμβατικό σινεμά καταγγελίας ή ένα ντοκιμαντέρ ρεπορταζιακού ύφους αλλά με ένα φιλόδοξο φιλμ ποιητικής ατμόσφαιρας αλλά ξεκάθαρα πολιτικού –με την ευρύτερη έννοια– χαρακτήρα.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πατρίσιο Γκουζμάν
• χρονολογια: 2010