Ο έρωτας του φεγγαριού

Αν οι ταινίες του Γουές Άντερσον απέδειξαν κάτι όλα αυτά τα χρόνια, από το «Bottle Rocket» το 1996 μέχρι σήμερα με τον «Έρωτα του φεγγαριού», αυτό είναι πως το στιλ μπορεί να είναι η ουσία μιας ταινίας. Όμως εκτός από λαχταριστά όμορφες, παράδοξα στιλιζαρισμένες, γεμάτες από τρυφερά προβληματικούς ήρωες, οι ταινίες του Άντερσον δεν εξαντλούνται στην επιφάνειά τους ούτε στο άθροισμα των σχεδόν πάντα υπέροχων μερών τους. Στις πιο ατυχείς στιγμές τους αποτελούν κομμάτια ενός απόλυτα προσωπικού σινεμά με όραμα και σαφή προσανατολισμό, στις καλύτερες, όπως αυτή εδώ, μεταμορφώνονται σε συναισθηματικά και στιλιστικά μανιφέστο, σε υπέροχους οδηγούς για τη ζωή: από τις πιο επιδερμικές αλλά όχι ανούσιες πτυχές της (τι είναι όμορφο), μέχρι (αν θες να τα αναζητήσεις) τα πιο βαθιά και ουσιαστικά. Πάντα με τον ανάλαφρο ποπ τρόπο που ο Άντερσον κάνει σινεμά, ο οποίος σ’ αυτή την ιστορία ενός απαγορευμένου νεανικού έρωτα σ’ ένα σχεδόν παραμυθένιο νησί λίγο έξω από τη Νέα Υόρκη το 1965 απογειώνεται σε κάτι αληθινά εμπνευσμένο. Σε ένα φιλμ που σε αφήνει να χαμογελάς, αλλά σε συγκινεί βαθιά όχι μόνο με την ειλικρινή του αθωότητα αλλά και με την καθόλου προφανή ομορφιά του. Μέσα κι έξω.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γουές Άντερσον
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζάρεντ Γκίλμαν, Κάρα Χέιγουορντ, Έντουαρντ Νόρτον, Μπρους Γουίλις, Μπιλ Μάρεϊ, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Τίλντα Σουίντον