Ο Πρώτος Εκδικητής: Κάπτεν Αμέρικα

Παλιομοδίτικος περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο «Πρώτος εκδικητής» μοιάζει με μια ταινία που θα μπορούσε να είχε γυριστεί στα 50s, αν τα ειδικά εφέ και το 3D είχαν προφτάσει να εξελιχθούν τόσο ώστε να αναδειχθούν σε βασικό πόλο έλξης στις αίθουσες. Το φιλμ του Τζόνστον προτιμά να αφηγηθεί την ιστορία του Captain America από την αρχή, πώς από αδύναμος νεαρός γεμάτος πατριωτικά αισθήματα απέκτησε με τη βοήθεια της επιστήμης την μοιάζει-να-τον-τσίμπησαν-σφίγγες κορμοστασιά του υπερήρωα. Κι αν τόση δόση αμερικάνικου πατριωτισμού μοιάζει ελαφρώς ενοχλητική στα μάτια ενός οποιουδήποτε πολίτη του υπόλοιπου κόσμου, το φιλμ δεν αποτελεί στ’ αλήθεια κομμάτι της αμερικάνικης προπαγάνδας, αλλά μία όχι απόλυτα πετυχημένη προσπάθεια να γυρίσει την κινηματογραφική περιπέτεια σε μέρες μιας αφελούς σχεδόν αθωότητας. Ναι, το φιλμ έχει την αίσθηση μιας ταινίας που θα μπορούσε κανείς να δει πριν δεκαετίες σε πρωινή Σινεάκ προβολή κι αυτό είναι μαζί το μεγαλύτερο προσόν και ελάττωμά του. Η απλοϊκή δομή του, οι σχηματικοί χαρακτήρες, η απουσία οποιουδήποτε δεύτερου επιπέδου ψυχολογικής εμβάθυνσης ή σκοταδιού στοχεύουν σε μια αίσθηση σπιλμπεργκιανής υπεραπλούστευσης, σε ένα σινεμά που ενδιαφέρεται μόνο για τη διασκέδαση. Όταν ο στόχος επιτυγχάνεται μέσα από ένα κατά στιγμές πετυχημένο χιούμορ και μία steampunk εκδοχή της δράσης, ο Κάπτεν είναι σχεδόν απολαυστικός. Μόνο που ο Τζόνστον, ακόμη κι αν έχει δουλέψει μαζί του, δυστυχώς δεν είναι Σπίλμπεργκ και ο Κάπτεν Αμέρικα έχει περισσότερες βαρετές ή αδιάφορες στιγμές απ’ όσες θα χρειαζόταν για να γίνει συναρπαστικός. Κι όπως η ασπίδα του απορροφά οποιαδήποτε δόνηση ή χτύπημα, έτσι και το φιλμ μοιάζει να μην αντανακλά καμία ξεχωριστή λάμψη ή αλήθεια για το εδώ και το τώρα. Του δικού μας κόσμου, ή αυτού των υπερηρώων.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζο Τζόνστον
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Κρις Έβανς, Χιούγκο Γουίβινγκ, Στάνλεϊ Τούτσι, Τόμι Λι Τζόουνς