Ίσως, αύριο

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί το φιλμ της Σουζάνε Μπίερ κέρδισε φέτος το Όσκαρ καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Με τις οικογενειακές σχέσεις στο κέντρο του, αλλά ανοίγοντας τον καμβά του σε ένα δράμα που χωρά τόσο τη Δύση όσο και τη «βασανισμένη Αφρική», σπέρνει ηθικά διλήμματα και θερίζει (μάλλον σικέ) συγκινήσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά τις ευαισθησίες ενός κοινού που αρέσκεται να στεναχωριέται λιγάκι στις arthouse αίθουσες, πριν γυρίσει πίσω στο σπίτι για να ξεφυλλίσει το Wallpaper. Η ιστορία ενός Δανού γιατρού στην Αφρική που έρχεται αντιμέτωπος με έναν πολέμαρχο που σακατεύει κυρίως γυναίκες και του μικρού του γιου πίσω στην Ευρώπη, ο οποίος βρίσκει έναν ανέλπιστο αλλά κι επικίνδυνο σύμμαχο απέναντι στους νταήδες του σχολείου, μοιάζει αρχικά να έχει όλη τη δύναμη που μας έχουν συνηθίσει οι ταινίες της Μπίερ. Όμως τόσο το σενάριο του Άντερς Τόμας Γένσεν όσο και η γνώριμα χαμηλότονη σκηνοθεσία μοιάζουν να βαδίζουν στα σίγουρα, δίχως να ρισκάρουν ούτε ένα λάθος δάκρυ. Φορτωμένο με μια σειρά από θεματικές που στριμώχνονται άβολα στη μυθοπλασία, μοιάζει περισσότερο από ένα οργανικό δράμα με ένα απλό δειγματολόγιο κινηματογραφικών προβλημάτων. Αποφεύγει μεν το μελοδραματισμό, αλλά στην πορεία εγκαταλείπει και κάθε συναισθηματική εμπλοκή, μοιάζοντας καλοφτιαγμένο άλλα ψυχρό και, ακόμη χειρότερα, απόλυτα υπολογισμένο.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σουζάνε Μπίερ
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μίκαελ Πέρσμπραντ, Τρίνε Ντίρχολμ, Ούλριχ Τόμσεν