Νιότη

Δεν χρειάζεται να ξέρεις ότι το αλπικό θέρετρο όπου διαδραματίζεται η ταινία είναι το ίδιο ξενοδοχείο στο οποίο ο Τόμας Μαν έγραψε το «Μαγικό Βουνό» για να νιώσεις την αδιόρατη συνάφεια των δύο έργων. Μα αν ο Μαν χρησιμοποιούσε μια βαθιά υπαρξιακή διαδρομή για να εξερευνήσει τη ζωή, το χρόνο, την έλευση του τέλους, ο Σορεντίνο προτιμά την ελαφρότητα και την παιχνιδιάρικη διάθεση. Παραδόξως αυτό κάθε άλλο παρά τον εμποδίζει να κάνει ένα εξίσου διαπεραστικό έργο τέχνης, που έχει την τόλμη να σου κλείνει το μάτι ενώ μιλά για τον τρόμο του ανθρώπου απέναντι στην επικείμενη στιγμή όταν θα κλείσει τα μάτια. Όμως δεν είναι μόνο μια ταινία για τα γηρατειά, την υστεροφημία, την αναζήτηση της ευτυχίας, αλλά και μια ταινία για το τι είναι τελικά αυτό που μας κάνει ό,τι είμαστε, για τα μικρά ψήγματα χαράς που κουβαλάμε και θυμόμαστε σαν τη μυρωδιά και τη γεύση μιας μαντλέν. Κάτι που ίσως μας υποψιάζει ότι τελικά ο Σορεντίνο διάβαζε Προυστ κι όχι Μαν γράφοντας αυτή την υπέροχη ταινία.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πάολο Σορεντίνο
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μάικλ Κέιν, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Τζέιν Φόντα