Η Διάσωση

Είναι άβολο να δακρύζεις φορώντας τα 3D γυαλιά σου κι αν αναρωτιέστε γιατί κάποιος μπορεί να δακρύζει σε μια τρισδιάστατη ταινία επιστημονικής φαντασίας μάλλον δεν είστε προετοιμασμένοι για την απροσδόκητη, υπέροχη κινηματογραφική απόλαυση που είναι η «Διάσωση» του Ρίντλεϊ Σκοτ. Μπορεί σε μια εύκολη ανάγνωση να μοιάζει σαν μια διαστημική εκδοχή του «Ναυαγού» δίχως την μπάλα του βόλεϊ και τον Άρη αντί για ένα τροπικό νησί, αλλά στην πραγματικότητα περισσότερο από θρίλερ επιβίωσης το φιλμ είναι μια συναρπαστική φέτα θεαματικού σινεμά με καρδιά που δεν απλουστεύει ούτε την επιστημονική του βάση ούτε την ουσία του για χάρη της επιτυχίας. Δεν βουτάει στο μελοδραματισμό με τον τρόπο που το έκανε το «Gravity», για παράδειγμα, δεν χάνεται σε τόσο υπαρξιακές αναζητήσεις όσο το «Interstellar», αλλά κατορθώνει να στέκεται πάνω κι από τις δύο ταινίες ορίζοντας μια νέα κορυφή για τα φιλμ επιστημονικής φαντασίας. Κυρίως γιατί ακόμη κι αν η φαντασία είναι εκεί, ακόμη περισσότερο είναι η επιστήμη –πιθανότατα το φιλμ θα εμπνεύσει μια νέα γενιά αστροναυτών και φυσικών– και γιατί ξέρει πως στην καρδιά κάθε ταινίας που θέλει να σε κερδίσει οφείλει να υπάρχει ένας άνθρωπος στον οποίο μπορείς να δεις τον εαυτό σου. Και στο πρόσωπο του Μαρκ Γουάτνεϊ του Ματ Ντέιμον δεν βλέπεις απλά έναν ήρωα με τον οποίο το κοινό μπορεί να ταυτιστεί, μα σχεδόν την ίδια την κινητήρια δύναμη της ανθρωπότητας να δοκιμάσει τα όριά της, τα όρια του κόσμου, την περιέργεια και τη δύναμή της, να ανακαλύψει, να προχωρήσει μπροστά. Κι αυτό από μόνο του θα ήταν απόλυτα συγκινητικό, ακόμη κι αν το φιλμ του Σκοτ δεν ήταν τόσο καλοφτιαγμένο, χορταστικό, πολυεπίπεδο, απλά εξαιρετικό.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρίντλεϊ Σκοτ
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ματ Ντέιμον, Τζέσικα Τσαστέιν, Κρίστεν Ουίγκ, Κέιτ Μάρα, Μάικλ Πένια, Τζεφ Ντάνιελς, Τσιουέτελ Ετζίοφορ