Refinements / Βελτιώσεις - Νικόλας Βεντουράκης

Ο Νικόλας Βεντουράκης ανοίγει την πόρτα ενός συνεργείου αυτοκινήτων που βρίσκεται στο χείλος της εξαφάνισης, ενός χώρου που έχει αθόρυβα διαμορφώσει τόσο το δικό του παρελθόν όσο και τη συλλογική μνήμη όσων πέρασαν από αυτόν. Εξειδικευμένο στα οχήματα Alfa Romeo, το συνεργείο υπήρξε για καιρό σημείο επιστροφής: πρώτα, ως παιδί δίπλα στον πατέρα του, ανάμεσα στη μυρωδιά του λαδιού και του μετάλλου· αργότερα, ως ενήλικας, οδηγώντας και αποτυπώνοντας το ίδιο αυτοκίνητο σε προηγούμενα έργα του.

Τώρα, επιστρέφει ξανά για να γίνει μάρτυρας της αργής διάλυσής του. Η κάμερα, σταθερή στο τρίποδό της, απαιτεί υπομονή - ο μακρύς χρόνος έκθεσης αντανακλά την ίδια την αργή φθορά του συνεργείου. Σε αυτή την πράξη της ανασκόπησης, ο χώρος μετατρέπεται από τόπο εργασίας σε τόπο στοχασμού, όπου ο χρόνος συγχωνεύεται σε ύλη και τα όρια μεταξύ μνήμης, σώματος και μηχανής διαλύονται.

Μέσα από την επιλογή φωτογραφιών και βίντεο, η γκαλερί μετατρέπεται σε συνεργείο και την ίδια στιγμή. Ο χώρος αιωρείται μεταξύ παρουσίας και απουσίας, επισκευής και ερείπωσης, κρατώντας μέσα του τον αντίλαλο της δουλειάς που έχει γίνει και την επιμονή αυτού που παραμένει να γίνει.

Η αναλογική φωτογραφία εδώ δεν είναι απλά μέσο αλλά ο εννοιολογικός πυρήνας του έργου. Η χρήση ληγμένων φωτοευαίσθητων υλικών εισάγει την τύχη, το λάθος και τη φθορά ως εγγενείς συνθήκες της δημιουργίας της εικόνας. Η αργή, χειροποίητη διαδικασία, ευάλωτη στην αποτυχία, αντικατοπτρίζει τη φθίνουσα ζωτικότητα του χώρου που επιδιώκει να διατηρήσει. Κάθε έκθεση γίνεται ταυτόχρονα πράξη τεκμηρίωσης και απώλειας, η μη αναστρεψιμότητά της αντανακλά τη ροή του χρόνου.

Το συνεργείο με τα ράφια γεμάτα εργαλεία, γίνεται ταυτόχρονα υποκείμενο και μεταφορά, ένα αρχείο με την πιο απτική έννοια, μια καταγραφή της αφής, της επανάληψης και της εφευρετικότητας. Εδώ, τα εργαλεία γίνονται προεκτάσεις του σώματος, σύμβολα επιμονής και μάρτυρες της φθοράς.

Οι εικόνες που προκύπτουν από αυτή τη διαδικασία είναι σχολαστικά συγκροτημένες αλλά απρόσμενα λυρικές. Το συνεργείο και οι άνθρωποί του - ο Ηλίας και ο Χρήστος, που ασχολούνται με τα μηχανικά, και η Κούλα, γυναίκα του Ηλία, που φροντίζει το λογιστήριο, τη γραμματεία και τη σύνδεση του συνεργείου με τον έξω κόσμο - συνεχίζουν τα καθημερινά τους τελετουργικά. 

Θέματα μνήμης, μεταμόρφωσης και της αθόρυβης ροής του χρόνου διατρέχουν τη σειρά. Αντί να χαράσσει μια σταθερή αφήγηση, το έργο ανοίγει έναν χώρο στοχασμού για το πώς αντιλαμβανόμαστε, πλαισιώνουμε και κατοικούμε σε χώρους που κρατούν ίχνη της εμπειρίας που έχει ζήσει.

Το να φωτογραφίζει κανείς εδώ είναι μια μορφή αποκατάστασης: κάθε μακρά έκθεση γίνεται χειρονομία φροντίδας, πράξη συντήρησης ενάντια στη λήθη. Η ευαίσθητη, αναλογική διαδικασία αντικατοπτρίζει την ίδια την ευαλωτότητα της μνήμης. Κι αν η πράξη της διατήρησης και της φροντίδας μπορεί να μεταμορφώσει το εύθραυστο σε κάτι ανθεκτικό, τι μπορεί άραγε να μας αποκαλύψει για τους τρόπους με τους οποίους επισκευάζουμε, θυμόμαστε και κατοικούμε τους χώρους της δικής μας ζωής;

Εγκαίνια: Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2025, ώρα: 19:00-22:00