Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη - Ατομική έκθεση «Η ντροπή είναι ένα αντικείμενο στο διάστημα»

Στο πλαίσιο του εικαστικού προγράμματος του annexM υπό την διεύθυνση της Άννας Καφέτση, εγκαινιάζεται η ατομική έκθεση του Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη με τίτλο Η ντροπή είναι ένα αντικείμενο στο διάστημα. Η έκθεση θα παρουσιαστεί στην Υπηρεσιακή Αυλή με επιμέλεια της Δανάης Γιαννόγλου.

Η έκθεση Η ντροπή είναι ένα αντικείμενο στο διάστημα αποτελεί την πρώτη μεγάλης κλίμακας παρουσίαση του νέου σώματος δουλειάς του Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη, το οποίο δημιουργείται τα τελευταία πέντε χρόνια.
Με όχημα τη φόρμα, το χρώμα, τη γραμμή, τον τόνο, την προοπτική και τον γραπτό λόγο, ο Κασάπης προσεγγίζει τη σχέση τοπίου και αντικειμένου στη μετά το διαδίκτυο εποχή και τις αλλαγές που αυτή επιφέρει στην αντίληψη και τους μηχανισμούς της μνήμης μας.

Στην έκθεση συναντάμε ζωγραφικά δωμάτια τα οποία διαμορφώνονται από την αισθητική των διαδικτυακών χώρων αλλά και από τη χρήση μιας λανθασμένης προοπτικής που τα παραμορφώνει. Συναντάμε κυματοθραύστες οι οποίοι λειτουργούν σαν οικεία περιβάλλοντα που κουβαλούν τις μνήμες του καλλιτέχνη. Συναντάμε την ίδια μας την πόλη υπογραμμίζοντας την πολλαπλότητά της. Ταυτοχρόνως ο Κασάπης παρουσιάζει ένα σύνολο από κολάζ, μια προβολή slide καθώς και κείμενα τα οποία λειτουργούν αυτόνομα αλλά και συμπληρωματικά ως προς το ζωγραφικό του έργο.

Η έκθεση διαμορφώνει μια σχέση ανάμεσα στο σχέδιο και τις λέξεις, τα πραγματικά, ψυχικά και εικονικά τοπία τα οποία αδυνατούν να είναι άμεσα ή αδιάσειστα.

Η ζωγραφική του Κασάπη προκύπτει πάντα από φωτογραφίες οι οποίες αποκτούν μια υπόσταση ανεξάρτητη από εκείνο το οποίο απεικονίζουν. Γίνονται οι ίδιες συμβάντα στα οποία ο καλλιτέχνης επιστρέφει. Κι όμως, κάθε επιστροφή σημαδεύεται από μια λεπτή μνημονική μετατόπιση.

Η πρακτική του Κασάπη εκτυλίσσεται στις αποστάσεις ανάμεσα στο πολιτισμικό και το ψυχολογικό τοπίο, στο αντικείμενο και τον τόπο, στον ψηφιακό και τον φυσικό χώρο, στην οικία και το δημόσιο περιβάλλον. Στο έργο του καλλιτέχνη οι συνθήκες αυτές συμβιώνουν χωρίς να προσεγγίζονται ως δίπολα. Η απόσταση μεταξύ τους διανύεται διαρκώς, προς κάθε κατεύθυνση.

Κατά τη διαδικασία αυτή, ο καλλιτέχνης όχι μόνο δεν προσποιείται ότι ξεφεύγει από τα θεμελιώδη προβλήματα της ζωγραφικής, αντίθετα τα ενστερνίζεται και τα μετατρέπει σε σημεία αναφοράς της πρακτικής του. Τα τοπία του γίνονται αφηρημένες μελέτες χρώματος, μελέτες βασικών ζητημάτων του μέσου που σχετίζονται με το περίγραμμα, τον τόνο και την προοπτική.