Έπιασα την άκρη του ανάμεσα στα χείλη του μουνιού μου, ελίχθηκα για να μπει μέσα μου το κεφάλι και τότε σταμάτησα, σφίγγοντας τους μυς μου...»
Μια σκηνή όπως η παραπάνω είναι που έδωσε τη «φαεινή» ιδέα στον ξένο εκδότη της να προμοτάρει το «Maestra» ως μια θριλερική εκδοχή των «50 αποχρώσεων του γκρι». Πόσο κρίμα! Γιατί το βιβλίο της Hilton δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ανόητο, άτεχνο (και τελικά ανοργασμικό) πορνογράφημα της Ε.Λ. Τζέιμς. Ναι, μπορεί κι εδώ να υπάρχουν πορνογραφικές εξομολογήσεις ‒λέμε πορνογραφικές γιατί προκαλούν παρενέργειες διαβάζοντάς τες και εξομολογήσεις γιατί όλο το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση‒, όμως η πρόθεσή τους δεν είναι να γαργαλήσουν την υπνωμένη γυναικεία λίμπιντο. Είναι το συμπληρωματικό, απαραίτητο στοιχείο, για να ολοκληρωθεί η εικόνα της αμοραλίστριας, κυνικής ηρωίδας Τζούντιθ Ράσλι, που χρησιμοποιεί την ομορφιά και το κορμί της, εκτός της εξυπνάδας της, προκειμένου να αποκτήσει ό,τι επιθυμεί.
Αυτή είναι εξάλλου που εξομολογείται κάποια στιγμή:«Ο Φίλιπ Λάρκιν έγραψε κάποτε νοσταλγικά για έναν κόσμο όπου η ομορφιά ήταν η καθιερωμένη αργκό λέξη για το "ναι". Το γαμήσι μπορεί να γίνει μια τόσο απλή απόλαυση, τόσο πανάρχαια και στοιχειώδης όσο η αλμυρή γεύση μια ελιάς ή ένα ποτήρι κρύο νερό έπειτα από ένα πολύωρο περπάτημα σε χωματόδρομο. Επομένως, ποιος ο λόγος να πεις όχι; Η μονογαμία θα πρέπει να είναι πολύ εύκολη για τους εμφανισιακά αδιάφορους ανθρώπους».
Η Τζούντιθ Ράσλι εργάζεται σε έναν από τους σπουδαιότερους οίκους δημοπρασιών του Λονδίνου, ενώ δύο φορές την εβδομάδα δουλεύει ως συνοδός ανδρών σε ένα παρακμιακό κλάμπ. Αφού χάσει τη δουλειά της, καταλήγει «φυγάδας» στην Ιταλία όταν ο άνδρας που συνοδεύει με μια φίλη της σε ένα ταξίδι στις Κάννες θα βρεθεί νεκρός. Η περιπλάνησή της στην Ευρώπη θα συνοδευτεί από τη μετάλλαξη της σε δολοφόνο προκειμένου να μην επιστρέψει ποτέ στην πρότερη ζωή της. «Η ιδέα να γυρίζω στο Λονδίνο με ένα μασούρι λεφτά στην τσέπη που θα έφευγαν σιγά σιγά σε νοίκια και λογαριασμούς μού φαινόταν εντελώς σαν ήττα. Ήταν ένα βήμα πιο κοντά στο κανάλι Σκάι στο χαζοκούτι και στην παμπ κάθε Παρασκευή βράδυ, στον αργό βούρκο του τουμπανιάσματος από τη ζάχαρη και στο αγιάζι στη στάση λεωφορείου στην οδό Κόετζ, στους σαγρούς τοίχους, στο σουπερμάρκετ Τέσκο, στο ξέρασμα έξω από την πόρτα του Σόσιαλ Κλαμπ, στα κρυμμένα μέσα στο φούρνο μικροκυμάτων μπουκάλια και στο κουδούνι της εξώπορτας που χτυπάει και δεν ανοίγεις....».
Η Hilton δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Είναι σαν να λέει «εσείς κοριτσάκια που είστε ικανά να πουλήσετε τη ψυχή σας προκειμένου να ζήσετε στο πλευρό ενός πλούσιου, δεν είστε τίποτα περισσότερο από ηλίθιες πόρνες». Η «Pretty Woman» είναι ένα ανόητο χολιγουντιανό παραμύθι που ρίχνει χρυσόσκονη στο ρόλο του νταβατζή και μεταμορφώνει το ρόλο πελάτη-πόρνης σε συζυγική παρωδία. Η ηρωίδα της αρνείται το ρόλο του τρόπαιου «ήμασταν η λαχταριστή, φτιαγμένη από χρυσάφι, μπρούτζινη σάρκα, Γαλάτειες που με το άγγιγμα του χρήματος ζωντάνευαν, έπαυαν να είναι φιλντισένια αγάλματα.... Ο πλούτος χώνεται ύπουλα κάτω από το πετσί σου σαν δηλητήριο. Τρυπώνει στη στάση του κορμιού σου, στις κινήσεις σου, στους τρόπους σου... » και σταδιακά μεταμορφώνεται από άβουλη υπάλληλος και συνοδός πολυτελείας σε αδίστακτο αφεντικό του εαυτού της, μια φεμινιστική σκύλα στον αντίποδα των φαλλοκρατικών γουρουνιών που λυμαίνονται τον πλούτο.
Η Hilton ξεσηκώνει τις σελίδες περιοδικών όπως Hello, OK αλλά και Forbes για να στήσει μια πιστή αναπαράσταση της χλιδάτης ζωής που παίρνουν τα μυαλά των περισσότερων κοριτσιών. Όμως, με ύπουλο τρόπο στις «λεζάντες» των ενσταντανέ από τη ζωή σε κρουαζερόπλοια, δεξιώσεις, πάρτι και πανάκριβες μπουτίκ παρεισφρύει μια «αριστερή» θεώρηση του κόσμου: «κουκλίτσες το πολύ χρήμα είναι πάντα βουτηγμένο στο αίμα». Και η Τζούντιθ Ράσλι, για να το αποκτήσει, καταλήγει μια γυναικεία εκδοχή των αρσενικών ηρώων στις χολιγουντιανές ταινίες για τη Μαφία.
Το «Maestra» επιπλέον διαθέτει βιτριολικό χιούμορ(«Στο ανοιχτό κατάστρωμα από πάνω μας διαισθανόμουν την Καρλότα να τεντώνει τα αυτιά της ή ίσως τα βυζιά της. Μάλλον οι ρώγες της διέθεταν ενσωματωμένο ραντάρ ολιγαρχών», «"Πολύ εντυπωσιακό" σχολίασα καταφέρνοντας να δείχνω σοβαρή, ενώ αναρωτιόμουν γιατί οι νεόπλουτοι έχουν τόσο φριχτό γούστο. Ίσως είναι σημείο των καιρών – η αποκρουστική χλιδή αυτού του αιώνα είναι το ανεπανάληπτο μπαρόκ του επόμενου») και μπόλικες αναφορές στη ζωγραφική, αφού η Hilton μετά την αποφοίτησή της από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης σπούδασε Ιστορία της Τέχνης.
Τον πίνακα της Αρτεμιζία «Η Ιουδήθ αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη» χρησιμοποιεί ως μεταφορά η ηρωίδα προκειμένου να περιγράψει τις δολοφονικές πρακτικές της. «Όταν κοιτάζεις το περίτεχνα αδαμάντινο σπαθί στο λαιμό του Ολοφέρνη, βλέπεις ότι δεν είναι βαλμένο εκεί τελετουργικά, υπαινικτικά, αλλά ότι είναι μπηγμένο στη σάρκα με μια ακαλαίσθητη γωνία, μια γωνία εντελώς λάθος για έναν πίνακα γεμάτο χάρη και φινέτσα. Η δολοφονία αυτή γίνεται από το χέρι μιας γυναίκας που έχει κόψει το κεφάλι των πουλερικών στην κουζίνα που έχει στρίψει το λαρύγγι για το τσουκάλι. Η Ιουδήθ τον σφάζει κανονικά, τον πριονίζει φρικαλέα μέχρι να του κόψει τον τένοντα, τα μυώδη μπράτσα της είναι σφιγμένα από την προσπάθεια. Ενέχει κάτι το σπιτικό αυτή η σκηνή• η απλότητα του σεντονιού, ο ατσούμπαλος τρόπος που αναβλύζει το αίμα, μια περίεργη αίσθηση ηρεμίας. Αυτή είναι η δουλειά των γυναικών, λέει η Αρτεμιζία απαθής».
Είναι γεγονός πως ο κυνισμός της Hilton απέχει πολύ από τον κυνισμό της Χάισμιθ (υπάρχουν πολλές ομοιότητες της ηρωίδας της με τον Τομ Ρίπλεϊ, ήρωα των μυθιστορημάτων της τελευταίας), αλλά και ο κυνισμός της εποχής μας είναι πολύ πιο σκληρός σε σχέση με αυτόν της εποχής της Χάισμιθ. Κάτι που μάλλον αποδεικνύει και το γεγονός πως το «Maestra» είναι παγκόσμιο best seller. (Από τις περιπτώσεις που σε κάνουν να χαίρεσαι, ακόμη κι αν οι περισσότεροι αναγνώστες έμειναν στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης). Πάντως ευχόμαστε η συνέχειά του να μην μας αποκαρδιώσει και καταστρέψει τις άριστες εντυπώσεις μας.
* Μετάφραση: Σοφία Τάπα. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα
Εδώ ΕΔΩτη συνέντευξη της L.S.Hilton στην ATHENS VOICE
