Μια μέρα στη ζωή του Τάκη και του Μπούμπη

Άλλο ένα συνηθισμένο πρωινό στο σπίτι του Τάκη και του Μπούμπη. Ο Τάκης έχει υποχρεώσεις και ο Μπούμπης έχει τέσσερα πόδια και ουρά. Οι δυο φίλοι είναι αχώριστοι. Ο ένας είναι άνθρωπος της λογικής, ο άλλος σκύλος της διαίσθησης (και των μπισκότων). Μαζί περνούν τις μέρες τους, μοιράζονται τις μικρές τους συνήθειες και σχολιάζουν τα πάντα, από τις ειδήσεις μέχρι το πότε επιτέλους θα έρθει η ώρα της βόλτας. Αν κάποιος κρατούσε ημερολόγιο της καθημερινότητάς τους, θα ήταν γεμάτο στιγμές που ξεκινούν απλά και καταλήγουν να αποδεικνύουν πως, τελικά, η ζωή μπορεί να είναι πολύ πιο εύκολη απ’ όσο νομίζεις.

Και κάπως έτσι ξεκινά και η σημερινή καταγραφή στο «Ημερολόγιο του Μπούμπη».

"Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Εγώ είμαι, ο Μπούμπης. Ένας σκύλος με αποστολή: να προσέχω τον Τάκη, να του φτιάχνω τη διάθεση και, κυρίως, να του θυμίζω πότε είναι ώρα για βόλτα.
Σήμερα, λοιπόν, ξύπνησα πρώτος. Πάντα ξυπνάω πρώτος. Γιατί το πρωί σημαίνει βόλτα, όχι ύπνος. Ο Τάκης, βέβαια, χρειάζεται τον καφέ του για να θυμηθεί ακόμα και το όνομά του. Τον κοιτάω υπομονετικά, μέχρι να συνέλθει.

Κάπου ανάμεσα στις γουλιές του, αρχίζει να μουρμουράει:
«Πρέπει να προσθέσω τον αδερφό μου συνδικαιούχο στον λογαριασμό...»
Τον κοιτάζω με βλέμμα “αν δεν έχει μπισκότο, δεν με νοιάζει”, αλλά, πριν καν τελειώσω τη σκέψη μου, το έχει ήδη κάνει απ’ το κινητό. Χωρίς χαρτιά, χωρίς ουρές, χωρίς να φύγουμε απ’ το σπίτι.
Ε, εντάξει, εντυπωσιάστηκα λίγο. «Να, ρε φίλε, άμα είχα δικό μου app θα είχα ήδη κάνει αίτηση για lifetime προμήθεια λιχουδιών», σκέφτομαι.

Μετά, έρχεται η τρέλα της ημέρας. Ο Τάκης αποφασίζει πως θέλει να φτιάξει το μπαλκόνι. Ναι, εκείνο που θυμίζει παλιά ελληνική ταινία.
Τον κοιτάζω καχύποπτα γιατί το έχω ξαναζήσει αυτό το σενάριο: μπογιές, χαρτόνια, χάος.
Αλλά αυτή τη φορά κάτι αλλάζει. Λέει ότι πήρε Δάνειο ΕΞΠΡΕΣ μέσα από το κινητό, εγκρίθηκε σε λίγα λεπτά και τελείωσε η ιστορία.
Κι εγώ σκέφτομαι: τόσα χρόνια γιατί παιδευόταν; Μπορούσε να ’χει λύσει το θέμα πριν καν τελειώσει ο πρώτος μου ύπνος της ημέρας.

Το μεσημέρι καθόμαστε μαζί. Εκείνος με καφέ, εγώ με το πιάτο μου. Ξαφνικά μου λέει για έναν ψηφιακό κουμπαρά που μαζεύει τα ρέστα από τις συναλλαγές του. «Αν συνεχίσω έτσι, θα πάμε διακοπές πιο γρήγορα φέτος», λέει.
Γέρνω το αυτί μου στο πλάι και, ναι, ονειρεύομαι ήδη παραλίες με σκιά και δροσερό νερό.

Μετά από λίγο όμως, εκεί που χαλαρώνω και ονειρεύομαι, κάτι συμβαίνει πάλι και πρέπει να διακόψω το ονειρικό μου daydreaming. Γιατί; Γιατί έχασε την κάρτα του. Πανικός τριών δευτερολέπτων, μέχρι που θυμάται ότι μπορεί να την παγώσει και να την ξεπαγώσει απ’ το κινητό.
«Πιο εύκολο κι από το να σε βγάλω βόλτα όταν βρέχει», μου λέει γελώντας. Ε, δεν έχει άδικο, τότε ούτε εγώ δεν βιάζομαι.

Το απόγευμα, αρχίζει να σκέφτεται τα “σοβαρά πράγματα” της ημέρας.
«Μπούμπη, λες να πάρω στεγαστικό; Να βρούμε σπίτι με αυλή, να τρέχεις ελεύθερος;»
Αυτό κι αν είναι είδηση! Φυσικά και συμφωνώ. Ήδη με φαντάζομαι να κυνηγάω γάτες και να φυλάω τον κήπο.
Και πριν προλάβω να του γαβγίσω “ναι”, έχει ήδη μιλήσει με σύμβουλο στεγαστικού μέσω βιντεοκλήσης. Χωρίς ραντεβού, χωρίς να κουνηθεί από τον καναπέ. Εγώ κουλουριάζομαι δίπλα του – επιτέλους μια μέρα χωρίς τρέξιμο στην τράπεζα.

Το βράδυ, τον βλέπω να δοκιμάζει τον ψηφιακό βοηθό στο site της Εθνικής. Ρωτάει κάτι απλό, κι η απάντηση έρχεται σε δευτερόλεπτα.
«24/7 υποστήριξη, Μπούμπη. Ούτε εσύ δεν έρχεσαι τόσο γρήγορα όταν σε φωνάζω για βόλτα», μου λέει γελώντας.
Κάνω πως δεν άκουσα και κουλουριάζομαι στα πόδια του.

Η μέρα τελειώνει ήσυχα.
Ο Τάκης νιώθει πως όλα έγιναν πιο απλά. Εγώ νιώθω περήφανος, γιατί όσο πιο εύκολα γίνονται τα δικά του, τόσο περισσότερος χρόνος μένει για εμάς.
Και αν κρίνω από το πώς ροχαλίζει τώρα δίπλα μου, μάλλον συμφωνεί κι εκείνος: με την Εθνική Τράπεζα, η ζωή μας έγινε λίγο πιο ανθρώπινη και λίγο πιο...σκυλίσια, όπως πρέπει.