Μέσα από neaodos.gr/tours, η Νέα Οδός μοιράζεται μαζί μας τις Διαδρομές της και μας ξεναγεί στην ιστορία και στο σήμερα δεκάδων προορισμών”
Είμαι από τους ανθρώπους που τους γοητεύουν οι ιστορίες, οι μύθοι, οι παραδόσεις που δένουν κάθε τόπο. Διαβάζω για το Θέατρο των Δελφών ότι χτίστηκε από την πέτρα του επιβλητικού Παρνασσού, του βουνού του Θεού Απόλλωνα και των Νυμφών. Ότι το θέατρο αυτό είναι από τα καλύτερα διατηρημένα της Ελλάδας. Εδώ, 5.000 θεατές συγκεντρώνονταν αρχικά για να παρακολουθήσουν τους μουσικούς αγώνες και στη συνέχεια για τις παραστάσεις που δίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια στα Πύθια. Κάνω παύση και φαντάζομαι την αύρα αυτού του μέρους. Και συνεχίζω: Αιώνες αργότερα, οι Δελφικές Εορτές θα αναβίωναν το 1927 και το 1930 με πρωτοβουλία του Άγγελου Σικελιανού και της Αμερικανίδας συζύγου του, Εύας Πάλμερ, επαναφέροντας το δράμα στον τόπο και το χώρο όπου γεννήθηκε.
Δεν κρατούσα στα χέρια μου κάποιο βιβλίο. Επρόκειτο να ταξιδέψω τις επόμενες ημέρες στην ηπειρωτική Ελλάδα, διά μέσου της Ιόνιας Οδού, και είχα μάθει ότι η Νέα Οδός, σε μια φανταστική πρωτοβουλία, δημιούργησε το neaodos.gr/tours, ένα microsite που ονομάζεται Διαδρομές, μέσα από το οποίο παρουσιάζονται 20 τουριστικοί προορισμοί, 200 αξιοθέατα και 538 ξεναγήσεις, από περιοχές που βρίσκονται τους αυτοκινητόδρομους που λειτουργεί, συντηρεί και διαχειρίζεται. Μιλάμε για την Ιόνια Οδό και για το τμήμα του Α.Θ.Ε. από Μεταμόρφωση Αττικής έως και Ράχες Φθιώτιδας. Ξεναγήσεις με ήχο, κείμενα και εικόνες για τα μνημεία της φύσης και του πολιτισμού, τα αξιοθέατα, τους μύθους, τα έθιμα, τα μουσεία και τις παραδόσεις διαφόρων προορισμών.
Κλικάρω την Κάρυστο και διαβάζω για τρεχούμενα νερά, πανύψηλα βουνά, απάτητες παραλίες, φαράγγια, κάστρα και μεγαλιθικά δρακόσπιτα και η φαντασία μου οργιάζει. Ποιοι έμεναν στα δρακόσπιτα; Ποιοι πολέμησαν πίσω από τα κάστρα;
Θερμοπύλες: «Περιδιαβαίνοντας εκεί όπου ο Λεωνίδας απώθησε τους Πέρσες κι αργότερα η Αντίσταση τους Γερμανούς, παμπάλαια εκκλησάκια στέκουν πίσω από καταρράκτες και μεσαιωνικά κάστρα φυλούν τις νεράιδες της Υπάτης». Δεν γίνεται, σκέφτομαι, δεν μπορεί να μην έχω επισκεφθεί ακόμη τις Θερμοπύλες.
Ή, μήπως, τη Βοιωτία, «εκεί όπου γεννήθηκε ο Ηρακλής και ο Οιδίποδας, εκεί όπου η Ρέα εξαπάτησε τον Κρόνο και οι πιστοί έπαιρναν όρκο σιωπής, οι Χάριτες έλουζαν την Αφροδίτη στις πηγές και δοξάζονταν ο Κάβιρος, ο Παίς και η Καβιραία Δήμητρα».
Θέλω να τα μάθω όλα, θέλω να ταξιδέψω παντού. Γυρνάω πίσω στους Δελφούς, στην Κασταλία πηγή. Τα νερά της, λένε, στη χαράδρα των Φαιδριάδων, κρύβουν την ιστορία μιας νύμφης, της κόρης του Αχελώου, που θέλησε να ξεφύγει από τον Θεό του ήλιου και μεταμορφώθηκε σε γάργαρο νερό.
Δεν έχω ταξιδέψει ποτέ στον Αστακό. Κι όμως, θα έπρεπε. Πείτε μου, αν και σε εσάς διηγηθεί κάποιος ότι «τιμή και δόξα στο ταπεινό βελανίδι. Ο καρπός του δέντρου που ευδοκιμεί στα πιο ξερά και πετρώδη εδάφη γέννησε αυτή την κοινότητα που ευημερεί παρά τις δυσκολίες. Ο Αστακός είναι μία γοητευτική παραθαλάσσια πόλη που φωλιάζει ανάμεσα σε βραχώδη όρη, εκεί όπου ζει ο Κύκλωπας, και στη γαλάζια θάλασσα, όπου πλέουν πετρωμένες νύμφες», δεν θα θελήσετε να τον επισκεφθείτε;
Ο δρόμος είναι μακρύς, γεμάτος ιστορίες, προορισμούς και παραδόσεις. Δεν θα σας τα πω όλα, πρέπει να καταστρώσω το ταξίδι μου, να επιλέξω τη δική μου διαδρομή. Μέχρι την επόμενη, γιατί αυτό το ταξίδι δεν θα τελειώσει ποτέ, γιατί ο τόπος μας είναι γεμάτος θησαυρούς που περιμένουν να τους ανακαλύψω. Ανακαλύψτε τους κι εσείς.
17°
