20 χρόνια Athens Voice: Η δημοσιογράφος Αλεξάνδρα Μπρουντζάκη γράφει για το έργο του Κωνσταντίνου Κακανιά στην εφημερίδα με την οποία μεγάλωσε.
Παρασκευή μεσημέρι στα γραφεία της Athens Voice, έχω έρθει στη Χαριλάου Τρικούπη για να δω ένα – δυο πράγματα για το site. Έχω πάρει σοβαρό ύφος για να κρύψω τον ενθουσιασμό μου που είμαι στα γραφεία τους και γράφω για την πιο cool εφημερίδα της πόλης (ok boomer)!
Το free έντυπο της Athens Voice βρισκόταν στο σπίτι μας ανάμεσα σε πολλές άλλες εφημερίδες ήδη από το 2003. Παιδί στο δημοτικό εγώ, γούσταρα τα περίεργα χρώματα, κάποια εξτραβαγκάν σχέδια και τον διαφορετικό αέρα που είχε από τις άλλες εφημερίδες. Φυσικά και δεν είχα ιδέα τι έγραφε αλλά μου άρεσε.
Το 2008, ή κάπου εκεί, γυρνώντας από το σχολείο βρήκα ένα μεγάλο πακέτο στο τραπέζι της κουζίνας. Ήταν για τον πατέρα μου που είναι κι αυτός δημοσιογράφος. Δεν είχε γυρίσει ακόμα από τη δουλειά του και επειδή ότι είναι του μπαμπά μου, μού …ανήκει δικαιωματικά, το άνοιξα! Μέσα υπήρχε ένα τεύχος της Athens Voice, μια αφίσα που τότε μου φάνηκε ευχάριστα αλλόκοτη κι ένα ρολόι χωρίς αριθμούς αλλά με φιγούρες.
«Δεν είναι divine?», το έργο του Κωνσταντίνου Κακανιά για τα πέντε χρόνια της Athens Voice, Λος Άντζελες, Οκτώβριος, 2008
«Δεν είναι divine?», το έργο του Κωνσταντίνου Κακανιά για τα πέντε χρόνια της Athens Voice, Λος Άντζελες, Οκτώβριος, 2008
«Δεν είναι divine?», το έργο του Κωνσταντίνου Κακανιά για τα πέντε χρόνια της Athens Voice, Λος Άντζελες, Οκτώβριος, 2008
Άνοιξα την αφίσα του Κωνσταντίνου Κακανιά. Πολλών ειδών διασκεδαστικά ανθρωπάκια αιωρούνταν πάνω από την Αθήνα κρατώντας διάφορες ταμπέλες με συνθήματα στα χέρια τους. Παρατήρησα τον καθέναν από αυτούς τους περίεργους τύπους στο χαρτί. Όλοι είχαν κάτι να πουν, ακόμα κι εκείνοι που δεν κρατούσαν πλακάτ. Αυτό είναι το ωραίο με την ζωγραφική. Δεν σε κουράζει με λόγια και αχρείαστους βερμπαλισμούς, ούτε σου «εξηγεί». Απλά σου δίνει μια εικόνα και …βγάλε συμπέρασμα! Η αφίσα με τα ανθρωπάκια που πετούσαν πάνω από την πόλη μου έφτιαξε την διάθεση και αποφάσισα να την κολλήσω έξω από την πόρτα του δωματίου μου. «Κάθε μέρα έψαχνα στα πρόσωπα των ιπτάμενων Αθηναίων να βρω χαρακτηριστικά του προσώπου μου…»
Η Athens Voice ήταν από τότε μια εφημερίδα που πρόβαλλε κοινωνικά ζητήματα και θέματα που αφορούσαν τη νεολαία, τη γειτονιά, το κέντρο της πόλης, τους καλλιτέχνες της, τα happenings, τα δικαιώματα και την καθημερινότητα των κατοίκων της, την δράση της LGTBQI+ κοινότητας - πριν από την εποχή που αυτό έγινε cool. Και γενικά, έπιανε το vibe της Αθήνας. Είχα βαρεθεί να ακούω πόσο άσχημη πόλη είναι η Αθήνα και πόσο χαμηλή ποιότητα ζωής έχει. Ως γέννημα θρέμμα Αθηναία εξοργίζομαι με αυτές τις απολυτότητες μέχρι σήμερα! Η Voice ήταν πραγματικά η φωνή της Αθήνας και προέβαλλε πάντα την Αθήνα που ξέρω εγώ, με τα ωραία στέκια, το κρυμμένο κουτούκι, τα εναλλακτικά και μη live, τις δράσεις που μπορεί να μη γνώριζες, τους Αθηναίους που είχαν κάτι να πουν και το πόσο όμορφη είναι η Αθήνα. Η Αθήνα μου που τα έχει όλα!
Γράφοντας αυτό το άρθρο και κοιτώντας την αφίσα που είναι μέχρι σήμερα κολλημένη στην πόρτα μου, σκέφτομαι πως 20 χρόνια μετά γράφω άρθρα που αφορούν κυρίως αυτούς τους περίεργους τύπους της αφίσας που αιωρούνται πάνω από την Αθήνα πετώντας ανάλαφρα και κρατώντας τα πλακάτ τους. Πείτε με κλισέ τύπισσα, όμως αυτά τα είκοσι χρόνια εγώ προετοιμαζόμουν για αυτή τη μέρα που θα γράφω για την πόλη μου και τους ανθρώπους της, θα γράφω για την Αθήνα μου, σ’ ένα επετειακό κομμάτι για την Athens Voice! To the next 20!
Όταν έρχεται η στιγμή που οι πριγκίπισσες αφήνουν κατά μέρος το πρωτόκολλο και ντύνονται ξανά νύφες με το «νυφικό» όπως το είχαν πραγματικά φανταστεί, έστω κι αν ήταν αναγκαστικά η δεύτερη επιλογή
20°
