Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας

The party (***)
Σκηνοθεσία: Σάλι Πότερ
Πρωταγωνιστούν: Κριστίν Σκοτ Τόμας, Πατρίσια Κλάρκσον, Τίμοθι Σπολ, Μπρούνο Γκανζ, Τσέρι Τζόουνς, Εμιλι Μόρτιμερ, Κίλιαν Μέρφι

Η πολιτικός των Εργατικών (;) Τζάνετ και ο σύζυγός της καλούν σπίτι τους λίγους εκλεκτούς φίλους για να γιορτάσουν την προαγωγή της στην ηγεσία του Yπουργείου Υγείας.

«Τα κατάφερες»! Μια φράση που ακούγεται επανειλημμένα και δίνει το στίγμα του πολιτικού αγώνα της Τζάνετ. Πουθενά, σε καμιά σκηνή από τα 71 λεπτά που παρακολουθούμε σε αυτό το παρωδία πάρτι –και δεν χρειάζεται την εμφάνιση του Πίτερ Σέλερς για να εκτροχιαστεί– δεν ακούγεται κάποια άλλη φράση που να δηλώνει ίσως την προσπάθεια της Τζάνετ να προσφέρει στο κοινό καλό: όλα κινούνται γύρω από τη λάμψη της και το «κατόρθωμά» της. Ένας άλλος Μαυρογυαλούρος αλά αγγλιστί; Αυθαίρετη η σύγκριση, αλλά μπορείτε να το πείτε κι έτσι. Η ασπρόμαυρη –αλλά ουσιαστικά κατάμαυρη– κωμωδία της Πότερ πετυχαίνει να γίνει αιχμηρή, τρυφερή, ξεκαρδιστική και παράλογη στις εναλλαγές των διαθέσεων και προθέσεών της. Η σατιρική ματιά της Πότερ («Ορλάντο»), που γύρισε την ταινία καταμεσής του δημοψηφίσματος για το Brexit, έχει ξεκάθαρο στόχο (η ανώτερη άρχουσα τάξη και οι πάλαι ποτέ επαναστάτες που πλέον έχουν μεταμορφωθεί σε κομφορμιστές μικροαστούς, όπως δηλώνει εκτός της ηρωίδας και το ζευγάρι των γυναικών που περιμένουν τρίδυμα!) και ευφυείς ιδέες για το τράβηγμα του κόκκινου χαλιού κάτω από τα πόδια των εκλεκτών συνδαιτημόνων: πνευματώδες χιούμορ, σαρκασμός, γκροτέσκα στιγμιότυπα, σασπένς αλά Πολάνσκι, θεατρικοποιημένο σινεμά και μια σειρά από μυστικά και ψέματα που με την αποκάλυψή τους κάνουν κομμάτια την καλωπισμένη πραγματικότητα των επτά φίλων.  Όλες οι ερμηνείες είναι υποδειγματικές αλλά εκείνη που κλέβει το χειροκρότημα είναι η απολαυστικά ειρωνική Πατρίσια Κλάρκσον που σαν καθαρόαιμος γουντιαλενικός χαρακτήρας μοιράζει εγκεφαλικά όποτε ανοίγει το στόμα της!

---

Θαύμα (Wonder)  (**1/2)
Σκηνοθεσία: Στίβεν Tσμπόσκι
Πρωταγωνιστούν: Τζούλια Ρόμπερτς, Όουεν Γουίλσον, Τζέικομπ Τρεμπλέι

Ο Όγκι είναι ένας 10χρονος που γεννήθηκε με παραμόρφωση στο πρόσωπο το οποίο κρύβει πίσω από ένα κράνος αστροναύτη (major Tom τον αποκαλεί η κολλητή της αδελφής του) και ετοιμάζεται να πάει για πρώτη φορά στο σχολείο. Φυσικά η αγωνία της οικογένειάς του ως προς το πώς θα τον υποδεχτεί το νέο του περιβάλλον βρίσκεται στο κόκκινο.

Από ένα μπεστ σέλερ της Αρ Τζέι Παλάσιο προέρχεται το οικογενειακό μελόδραμα με πρωταγωνιστή τον Όγκι και τον αγώνα του ίδιου και της οικογένειάς του να ζήσει μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολολογική ζωή. Πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο, όπως αποδεικνύεται, καθώς το παραμορφωμένο πρόσωπό του δεν τραβάει απλώς τα βλέμματα γύρω του αλλά και τις φράσεις απέχθειες σαν εκείνες των συμμαθητών του που φοβούνται μην τον αγγίξουν και κολλήσουν την ασθένειά του. Το σχήμα είναι προβλέψιμα μελοδραματικό και ανθρώπινο: μέσα από την ιστορία του άτυχου Όγκι διατυπώνονται διδάγματα και μηνύματα πολιτικής ορθότητας, θετικής αντιμετώπισης των επώδυνων δοκιμασιών, ανάδειξης της σημασίας της διαφορετικότητας, ξεκινώντας πρωτίστως από την ανοχή της. Οι θετικές ερμηνείες –ειδικά η Τζούλια Ρόμπερτ χτίζει μια ρεαλιστική περσόνα με ειδικό βάρος μετά από καιρό– ξεχωρίζουν και η απρόσμενη feelgood διάθεση (καταλύτης ο χαρακτήρας του ανάλαφρου, χιουμορίστα μπαμπά Όουεν Γουίλσον) σε στιγμές που το δράμα τείνει να το παρακάνει, μετατρέπουν την ταινία σε μια ευπρόσδεκτη, αν μη τι άλλο, δημιουργία που βλέπεται άνετα.

---

Τα μυστικά της Τεχεράνης (Tehran Taboo)(***)
Σκηνοθεσία: Αλί Σουζαντέ Ακούγονται: Αράς Μαραντί, Μορτέζα Ταβακόλι, Αλιρέζα Μπαϊράμ, Σιίρ Ελόγλου

Στη σημερινή Τεχεράνη, όπου οι θρησκευτικοί νόμοι βάζουν αυστηρούν κανόνες στις ζωές των πολιτών, τρεις γυναίκες και ένας νεαρός μουσικός αποφασίζουν να πάνε κόντρα στο σύστημα.

Aν και η ταινία αφορά στη σύγχρονη ιρανική πραγματικότητα, γυρισμένη από ένα 47χρονο σκηνοθέτη, τον Αλί Σουζαντέ, πρόκειται για αυστρoγερμανική συμπαραγωγή. Αυτό εξηγεί και τον τολμηρό αισθησιασμό (πολλές σκηνές σεξ είναι βγαλμένες θαρρείς από soft porno) αλλά και την ορμητική δύναμη του σκηνοθέτη που δείχνει να θέλει να σπάσει όλα τα ταμπού της πατρίδας του, ποντάροντας στην ελευθερία που του παρέχει η απόσταση ασφαλείας που κρατά από τη χώρα καταγωγής του. Το φιλμ, που έκανε πρεμιέρα στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών, είναι ένα εντυπωσιακό ενήλικο animation που θυμίζει «Persepolis» στις βασικές ιδέες του, γυρισμένο όμως σαν κανονικό φιλμ με ανθρώπινους πρωταγωνιστές τους οποίους ο υπολογιστής μεταμορφώνει στη συνέχεια σε χάρτινους χαρακτήρες. Η τολμηρή γραφή και το ισχυρό πολιτικό στίγμα αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά, η εικαστική μεγαλοπρέπεια ξεχωρίζει, ενώ υπάρχουν σκηνές που το δράμα δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας παρά την αποφασιστικότητα και το δυναμισμό των ηρώων. Οι τελευταίοι κάνουν ό,τι μπορούν για να αποκαλύψουν την υποκρισία και το σκοτεινό χαρακτήρα μιας κοινωνίας πνιγμένης στο θρησκευτικό φανατισμό, αλλά το σενάριο δεν τους προσφέρει και πολλές λύσεις στον αγώνα τους, επιλέγοντας τον στείρο και άκρως μελοδραματικό χαρακτήρα που οδηγεί στην απώλεια μιας μεγάλης ευκαιρίας.

---

The greatest showman (**)
Σκηνοθεσία: Μάικλ Γκρέισι Πρωταγωνιστούν: Χιου Τζάκμαν, Ζακ Εφρον, Μισέλ Γουίλιαμς, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Ζεντάγια

Η ιστορία του πρωτοπόρου Φ.Τ. Μπάρνουμ, που οραματίστηκε το μεγαλύτερο σόου στον κόσμο ποντάροντας σε ανθρώπους του περιθωρίου (ο άντρας-τατουάζ, η γυναίκα με τα γένια κ.ά.) που όλοι τους περιφρονούν και τους αποκαλούν φρικιά...

Αν και η ιστορία θα μπορούσε να είναι μια ελεύθερη μεταφορά του κλασικού «Freaks» του Τοντ Μπράουνινγκ, ο πρωτάρης Γκρέισι επιλέγει τη δοκιμασμένη συνταγή του φαντασμαγορικού πλην ανούσιου θεάματος. Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά τα μουσικοχορευτικά επεισόδια προκαλούν χασμουρητά και μόνο όταν η ιστορία σκληραίνει –το πιο δυνατό κομμάτι του φιλμ είναι όταν ο «πατέρας» όλων αυτών των αναξιοπαθούντων περιφρονεί τα παιδιά του για χάρη μιας γυναίκας και κυρίως για την αποδοχή των πλούσιων και ισχυρών– τότε και μόνο τότε η ταινία μαγεύει το θεατή. Είναι όμως τόσο προσχηματικά όλα αυτά που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να τα πάρουμε στα σοβαρά. Κρίμα και στην ομολογουμένως αξιοπρεπή προσπάθεια του Χιου Τζάκμαν (υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα) που κάνει απίθανα πράγματα σε χορό, τραγούδι και ερμηνεία προκειμένου να δώσει στον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του το βάθος που του λείπει.