Η Μαντόνα των Βαγκόν-Λι

Η Μαντόνα των Βαγκόν-Λι, ή αλλιώς Λαίδη Γουάινχαμ, είναι μια γυναίκα που αδιαφορεί για τα χρηστά ήθη της εποχής της, αυτής του Μεσοπολέμου. Ξεπεσμένη αριστοκράτισσα, φιλήδονη και αμετανόητη μποέμισσα, μόνη και ανεξάρτητη από επιλογή σ’ έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, ταξιδεύει αδιάκοπα με το τρένο, με μοναδική συντροφιά της τον έμπιστο γραμματέα της πρίγκιπα Σελιμάν. Φλερτάρει, ραδιουργεί, εντρυφεί στα μυστικά της ψυχανάλυσης, ζει επικινδύνως στην επαναστατική Ρωσία των –«αιματοβαμμένων» (sic)– μπολσεβίκων.

«Έχω ένα εισιτήριο για Κωνσταντινούπολη. Αλλά δεν αποκλείεται να σταματήσω στη Βιέννη ή τη Βουδαπέστη... Αυτό θα εξαρτηθεί από τη μοίρα ή το χρώμα των ματιών του συνταξιδιώτη μου στο κουπέ του τρένου…» Σύμφωνα με μία εκδοχή που ελέγχεται, λίγο έλειψε να ξελογιάσει και τον Κόρτο Μαλτέζε, παριστάνοντας τη Ρωσίδα δούκισσα Μαρίνα Σεμίνοβα στην «Κρυφή αυλή του μυστηρίου»... Γραμμένο το 1925, το μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Maurice Dekobra (ο οποίος έκανε καριέρα και ως σεναριογράφος στη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ), γνώρισε τρανταχτή επιτυχία στην εποχή του. Σήμερα, η γοητεία του ως ανάγνωσμα οφείλεται ακριβώς στο ότι αναβιώνει την ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής.

Γραμμένο σε μπριόζικο ύφος και με μια γλώσσα που ήθελε να σκανδαλίσει τότε, είναι ένα γνήσιο κοσμοπολίτικο και περιπετειώδες μυθιστόρημα παλαιάς κοπής, που φλερτάρει λίγο και με το κατατσκοπικό της σχολής Γκράχαμ Γκριν. Επιμένω, πάντως, ότι όλη του η γοητεία είναι στην ατμόσφαιρα που σε βάζει. Διαβάζεις μια σελίδα, κλείνεις τα μάτια, κι ονειρεύεσαι ότι ταξιδεύεις με το Όριεντ Εξπρές.

info: τεύχος 261, μτφ. Ευγενία Αμαξίδου, σελ. 304.