Το μόνιμο θέμα συζήτησης είναι αυτό και έχουμε μιζεριάσει κάπως
Τζένη Μελιτά
Με μεγάλη μου χαρά σας ενημερώνω ότι γεννήθηκα στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο μαιευτήριο Υγεία, το σωτήριον έτος ... - δεν λέγονται αυτά τα πράγματα. Βέρα Αρσακείαδα με τα πιάνα, τα μπαλέτα και τα γαλλικά μου, είμαι ό,τι πιο κοντά σε αυτό που λέμε "νύφη- κελεπούρι". Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αποφοίτησα από τη Νομική Αθηνών (πράγμα για το οποίο χάρηκε, ιδιαιτέρως, η γιαγιούλα μου) και εκεί που όλα κυλούσαν ρολόι και τα κομψά ταγέρ είχαν ραφτεί, αποφάσισα ξαφνικά να χτυπήσω την πόρτα της Ελευθεροτυπίας. Ευγενέστατοι οι άνθρωποι, μου άνοιξαν και έκτοτε παριστάνω τη δημοσιογράφο από δω και από κει. Στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τα περιοδικά και τώρα και στην οθόνη σου.
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
Μου στέλνει η ξαδέρφη μου print screen το ίδιο μήνυμα που έστειλε και σε μένα – το είχε στείλει και σε ’κείνη
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, την πέφτει στη μάνα μου, αλλά πάντα το καλύπτει με τη δικαιολογία μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Εγώ δεν αντέχω τη μυρωδιά του τσιγάρου, με αναγουλιάζει, αλλά κάνω υπομονή.
«Του έκανα κουβέντα μετά, αλλά έκανε τον ανήξερο και μου απάντησε ότι λάθος άκουσα, πως αποκλείεται, και δεν το παραδεχόταν»
Όχι πες μου, δεν είναι όλοι μέσα στα ψυχολογικά εκεί έξω;
Τη ρώτησα τι συμβαίνει και μου είπε ότι το σβήνει γιατί το βαριέται.
Μου έκανε παρατηρήσεις για τα ρούχα μου ότι έχουν πάνω τρίχες, ότι το σπίτι είχε τη μυρωδιά του σκυλιού
Δεν είναι καθόλου διαχυτικός, δηλαδή να μου δώσει ένα φιλί από μόνος του, να με πιάσει από το χέρι