Ο Andre Leon Talley κάνει φέτες την Wintour στο νέο του βιβλίο

Οι περισσότεροι ήδη γνώριζαν, ή έστω υποψιάζονταν, ότι η αρχισυντάκτρια της αμερικάνικης Vogue, Anna Wintour, δεν ήταν το πιο γλυκό πρόσωπο στη μόδα. Ήδη από το 2003, η Lauren Weisberger, συγγραφέας του βιβλίου «Ο διάβολος φοράει Prada» και πρώην προσωπική βοηθός της Wintour είχε ξεκινήσει την αποκαθήλωση. Η Weisberger φυσικά δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι η Miranda Priestly βασιζόταν στο πρώην αφεντικό της, αλλά έχει δηλώσει ότι εν μέρει το βιβλίο στηρίχτηκε σε πραγματικά γεγονότα από την πρώτη της δουλειά.  Το βιβλίο έγινε best seller, ακόμα πιο σουξέ είχε η ομώνυμη ταινία, αν και πολλοί αμφισβήτησαν εν μέρει αν όλα αυτά που παρουσίαζε το βιβλίο και η ταινία στη συνέχεια είχαν μια δόση αληθείας ως προς τη συμπεριφορά της ντίβας Wintour. 

Τώρα, 17 χρόνια μετά, η Daily Mail δημοσιεύει κατ' αποκλειστικότητα αποσπάσματα από το βιβλίο ενός συνεργάτη της και γίνεται χαμός. Ο λόγος; Το υπογράφει ο επί δεκαετίες φίλος και στενός συνεργάτης της, Andre Leon Talley, και δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, αλλά για τα απομνημονεύματά του.  

Οι δυο τους είχαν μία από τις ισχυρότερες φιλίες στον χώρο της μόδας. Η πρώτη τους συνάντηση έγινε το 1983, όταν ο Talley δούλεψε για πρώτη φορά ως συντάκτης ειδήσεων μόδας της Vogue, την περίοδο που η Wintour ήταν ακόμα διευθύντρια δημιουργικού. Η σχέση τους έγινε ακόμα στενότερη όταν το 1987, μετά από δύο χρόνια στη Βρετανική Vogue, η Wintour αναλαμβάνει τα ηνία του περιοδικού Home & Garden και φυσικά προσλαμβάνει τον ταλαντούχο κύριο  Talley. Έναν χρόνο αργότερα όταν η Anna παίρνει τη θέση της διευθύντριας της αμερικάνικης Vogue παραχωρεί τη θέση του διευθυντή δημιουργικού στον Talley κάνοντας τον τον πρώτο μαύρο άντρα που καταφέρνει να φτάσει στην υψηλότερη βαθμίδα δημοσιογραφίας μόδας.  

Η επαγγελματική σχέση τους συχνά είχε σκαμπανεβάσματα, αλλά η φιλία τους -ή τουλάχιστον η πίστη του Talley στη Wintour- απέτρεπε μία πλήρη ρήξη στις σχέσεις τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1995 εκείνος τσακώθηκε με τη Wintour και παραιτήθηκε από το περιοδικό, καθώς θεωρούσε ότι δεν του συμπεριφερόταν σωστά και ότι είχε σταματήσει να του αναθέτει καλά θέματα. Ο καβγάς διήρκησε μόλις μερικούς μήνες, αφού μέσα στο 1995 η μητέρα της αρχισυντάκτριας πέθανε και εκείνος πέταξε αμέσως μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο, για να είναι δίπλα της στην κηδεία.  

Με την επανασύνδεσή τους, μετά από λίγο ήρθε ξανά και η συνεργασία. Η Wintour τον επαναπροσέλαβε το 1998 και για χρόνια όλα έμοιαζαν ιδανικά στη μεταξύ τους σχέση. Ήταν, όμως; Στα απομνημονεύματά του, «The Chiffon Trenches», ο Talley αναφέρει ότι στους μήνες που έμειναν χωριστά το 1995 εκείνος άρχισε να τρώει πολύ και να παίρνει βάρος. Αυτό για την Wintour ήταν πρόβλημα, σε τέτοιο βαθμό ώστε να τον αναγκάσει να ξεκινήσει δίαιτα και να προσλάβει γυμναστή, να φωνάζει τον πάστορά του και το ζεύγος Oscar de la Renta για να τον πείσουν να χάσει βάρος και να τον στείλει τέσσερις φορές σε κλινική αδυνατίσματος (!).  

Γιατί αποφάσισε τώρα ο Talley να μιλήσει για όλα αυτά; Διότι για χρόνια μπορεί να πληγωνόταν από τη συμπεριφορά της Wintour, αλλά την θεωρούσε φίλη του. Το 2013 αν και (ξανα)απολύθηκε από τη Vogue, συνέχιζε να παραμένει πιστός στην Anna, να μιλά σε συνεντεύξεις του με κολακευτικά λόγια για την ίδια και να κάνει δημοσιεύσεις στο Instagram, δηλώνοντας αιώνιους όρκους αγάπης προς εκείνη. Το ίδιο έκανε και όταν το 2016, αφότου ξεκίνησε μια σειρά από podcasts για το περιοδικό, αυτά κόπηκαν χωρίς καμία εξήγηση.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι φαίνεται πως ήταν το Met Gala. Για χρόνια, ο Talley ήταν εκείνος όχι μόνο που συνόδευε τη Wintour στο event, αλλά και ο άνθρωπος που αναλάμβανε τις συνεντεύξεις στο κόκκινο χαλί εκ μέρους της Vogue. Αυτό άλλαξε απότομα το 2018. Όταν επικοινώνησε με το περιοδικό, η δικαιολογία που άκουσε ήταν πως αυτός ο ρόλος ήταν κατώτερός του και ο Talley είδε να αντικαθίσταται από μία 22χρονη τότε youtuber, τη Liza Koshy. Μία κίνηση που ο ίδιος χαρακτηρίζει ως ψυχρά επαγγελματική, αφού τοποθέτησαν στη θέση του μία φρέσκια νέα κοπέλα, χωρίς όμως καμία πραγματική γνώση μόδας. 

Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο, ωστόσο ήδη είναι πολλοί εκείνοι που έχουν βγει να στηρίξουν την κίνηση του Talley. Χαρακτηριστικά η σχεδιάστρια Betsey Johnson σχολίασε στην Daily Mail: «Είναι καταπληκτικό πως ο Andre βρήκε το θάρρος να ξεσκεπάσει την Anna. Πέραν του «Ο Διάβολος Φοράει Prada», κανένας άλλος δεν είχε την τόλμη να πει πώς πραγματικά είναι, διότι όλοι φοβούνται τη δύναμη της. Μπορεί να ανεβάσει ή να καταστρέψει κάποιον και νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι δουλεύουν μαζί της πολύ περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε, διότι δεν υπήρχε άλλο μέρος να πάνε και έπρεπε να την ανεχτούν. Αισθάνομαι άσχημα για τον καημένο τον Andre, πάντα είχε ένα χαμόγελο και τόση κομψότητα. Είναι πολύ γενναίος - τον συγχαίρω». 

Μιλώντας στο WWD ο Talley ξεκαθάρισε ότι δεν είχε εκδικητικούς σκοπούς. Το βιβλίο του είναι η ιστορία ενός μαύρου άντρα που ανέβηκε στην κορυφή από το τίποτα. Ανέφερε, μάλιστα, ότι όταν τελείωσε τη συγγραφή του και τυπώθηκε το πρωτότυπο, το έστειλε στη Wintour ώστε να του πει αν υπάρχει κάτι που θέλει να κοπεί. Εκείνη θεώρησε ότι ήταν δικαίωμά του να πει πώς ο ίδιος θυμάται τα γεγονότα και ζήτησε να βγουν μόνο τα αποσπάσματα που αφορούσαν συγγενικά της πρόσωπα, όπως η κόρη της.  

Συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων δήλωσε: «Αυτό δεν είναι ένα εκδικητικό βιβλίο για τη Vogue και την Anna Wintour. Υπάρχουν κομμάτια όπου αναφέρω ότι κάποια από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου ήταν στη Vogue. Και την καριέρα που ξεκίνησα το 1983, στην ουσία τη χρωστάω στην Anna Wintour. Από ανθρωπιστική πλευρά, βέβαια, με άφησε με ψυχολογικές πληγές. Συχνά έμενα ξεκρέμαστος χωρίς καμία εξήγηση, που νομίζω ότι θα έπρεπε να μου είχε δώσει».  

Ακολουθούν μερικά από τα πιο πικάντικα αποσπάσματα του βιβλίου 

• Με πολεμούσε με την στάση της σιωπής πολλές φορές. Αυτός είναι απλά ο τρόπος της να λύνει τα θέματα. 

• Eίναι αδίστακτη. Αν δεν είσαι πλούσιος, ισχυρός και διάσημος όπως αυτοί που γεμίζουν τις σελίδες της Vogue, δεν θα σου δώσει καμία σημασία 

• Δεν είναι ικανή για ανθρώπινη καλοσύνη

• ‘Ημουν ξαφνικά γι αυτήν ένας υπερβολικά γέρος, υπερβολικά χοντρός και υπερβολικά «μη cool»

• Αυτή ήταν μία ξεκάθαρα ψυχρή επαγγελματική απόφαση (σ.σ. να τον πετάξει έξω από το Met Gala). Μετά από δεκαετίες πίστης και φιλίας. Η Anna θα έπρεπε να έχει την αξιοπρέπεια και την ευγένεια να μου τηλεφωνήσει ή να μου στείλει ένα e-mail και να πει: “Andre, νομίζω ότι τα πήγαμε περίφημα με τις συνεντεύξεις σου, αλλά θα δοκιμάσουμε κάτι καινούριο”. Θα το είχα δεχτεί αυτό... Κατανοώ ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Απλή ανθρώπινη ευγένεια. Όχι, δεν είναι ικανή για αυτήν. 

• Αναρωτιέμαι, όταν γυρνάει μόνη στο σπίτι το βράδυ, είναι δυστυχισμένη; Νιώθει μόνη; 

• Η Anna είναι τόσο ισχυρή και απασχολημένη. Απλά με εξόρισε από τη ζωή της. Τώρα μου συμπεριφέρεται σαν πρώην υφιστάμενο, με σύντομους χαιρετισμούς και ποτέ με κάτι περισσότερο από τυπικότητες. 

• Ελπίζω ότι θα καταφέρει να μου ζητήσει συγγνώμη πριν πεθάνω, ή πως αν καταλήξω ανάπηρος πριν πεθάνω, θα εμφανιστεί δίπλα μου με το χέρι της απλωμένο πάνω στο δικό μου και θα πει: “Σε αγαπάω. Δεν έχεις ιδέα πόσα σημαίνεις για εμένα”. 

Ο Andre Leon Talley δεν είναι ένας «τυχαίος» στον λαμπερό κόσμος της μόδας

Δημοφιλής και style icon  ανάμεσα στους φανατικούς αναγνώστες της αμερικάνικης Vogue, ο André Leon Talley είναι ένας από τους πιο σημαντικούς stylesetters που έχει να επιδείξει η μεγάλη βιομηχανία της παγκόσμιας μόδας. Αυτός ο ταλαντούχος άνθρωπος με τις απίστευτες γνώσεις, το εκκεντρικό ντύσιμο και την αναγνωρίσιμη από χιλιόμετρα βαρύτονη φωνή θεωρείται η πιο επίμονη και African American παρουσία στον κόσμο του designer fashion, με μία ζηλευτή καριέρα γεμάτη φωτεινά σημεία. 

Editor-at-large της Vogue για πολλά χρόνια, δεν διστάζει να "καίει" σχεδιαστές για την έλλειψη φαντασίας και διαφορετικότητας στα ντεφιλέ, πάντα με εύστοχο και καυστικό τρόπο. Ο λογαριασμός του στο ινσταγκραμ είναι ό,τι πιο ζουμερό και ουσιαστικό (μαζί με εκείνον της Suzy Menkes) μπορείς να ακολουθήσεις κατά την διάρκεια των Eβδομάδων Mόδας, καθώς προσφέρει όχι μόνο απόλυτα καίριες παρατηρήσεις, αλλά και όλο το backstage υλικό για το οποίο διψάς και φυσικά άφθονη ψυχαγωγία. Όλοι θέλουν να βρίσκονται στο τραπέζι του όταν είναι η ώρα να ξεκινήσει τις ιστορίες του ένδοξου παρελθόντος για τα βράδια στο Studio 54 ή για τους διάσημους φίλους του, παρά το γεγονός ότι τρέμουν τη στιγμή να τους πιάσει στο στόμα του στη περίπτωση που έχουν κάνει το ατόπημα να έχουν ντυθεί κακόγουστα. Οι σχεδιαστές από την άλλη τον τρέμουν όταν τους πιάνει στο στόμα του αν δεν έχουν συμπεριλάβει αρκετές γυναίκες of color στην παρουσίαση των κολεξιόν τους. Με άλλα λόγια, ίσως εκείνος να είναι ο Δαίμονας που φοράει Prada.  

Γεννημένος το 1949, ο Talley ήταν ο εγγονός ενός ξυλοκόπου και γιος ενός ταξιτζή. Μεγάλωσε με την γιαγιά του Bennie Frances Davis (η ίδια οικιακή βοηθός) στο Durham, της Βόρειας Καρολίνας, εκεί όπου οι συνθήκες διαβίωσης σίγουρα δεν ήταν οι καλύτερες. «Πάντα είχαμε ρούχα να φορέσουμε και φαγητό στο τραπέζι μας αλλά ζούσαμε φτωχικά. Η οροφή του σπιτιού μας έσταζε κουβάδες νερού όταν έλιωνε το χιόνι και αν οι σωλήνες πάγωναν, ο παππούς μου ζέσταινε νερό στον φούρνο για να κάνω μπάνιο πριν το σχολείο.» Παρόλα αυτά ο ίδιος θεωρεί την παιδική του ηλικία πολύ πλούσια, χάρη στην επιμονή της γιαγιάς του να κρατάει πάντα το σπίτι καθαρό και στην αγάπη που μοιράζονταν με τα αγαπημένα της πρόσωπα. 

Το πρώτο του κόρτε με την μόδα συνέβη στην εφηβεία, όταν βρήκε ένα παλιό τεύχος της Vogue στην τοπική βιβλιοθήκη και αισθάνθηκε πως ανακαλύπτει κάτι μοναδικό. «Η Vogue ήταν το χόμπι μου. Κανένας από την οικογένεια δεν είχε ποτέ φέρει το περιοδικό στο σπίτι πριν από εμένα. Η καλύτερη στιγμή της εβδομάδας ήταν μετά την λειτουργία της Κυριακής, όταν έπλενα τα πιάτα στο σπίτι και στην συνέχεια έκανα βόλτες μέχρι να βρω το βιβλιοπωλείο της πόλης που ήταν ανοιχτό για να αγοράσω το τεύχος. Ήταν η μεγαλύτερή μου απόλαυση,» είχε παλιότερα δηλώσει στο περιοδικό Interview.

Κάθε φορά που κάποιος τον ρωτάει για την πηγή έμπνευσης του στιλ του, ο André εξακολουθεί να λέει πως στις μαύρες κοινότητες όπου μεγάλωσε, δεν υπήρχε μεγαλύτερο fashion inspo από τις γυναίκες που πήγαιναν στην εκκλησία τις Κυριακές. Τα παπούτσια, τα γάντια, τα καπέλα, όλα όσα χρησιμοποιούσαν για το άριστο στιλ τους χωρίς να έχουν πολλά χρήματα τον είχαν μαγέψει από μικρή ηλικία. 

Όταν αποφοίτησε από το κολέγιο, αποφάσισε να κάνει την (glamorous) πρακτική του στο Metropolitan Museum of Art της Νέας Υόρκης. Τα 70s είχαν πλέον φτάσει σε όλη την χίπικη δόξα τους και η Diana Vreeland, η θρυλική editor της Vogue πρόσεξε αμέσως το στιλ του όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά. Εκείνη δούλευε ως μέρος της επιτροπής στο Ινστιτούτο Κοστουμιών του μουσείου και τον προσκάλεσε για συνεργασία. «Ήμουν πολύ ψηλός και πολύ αδύνατος. Είχα πολύ ωραία ρούχα, αν και λίγα. Ακολουθούσα τα trends, αγαπούσα τον κόσμο της γαλλικής Rive Gauche.» 

Ουσιαστικά ήταν «ένα παγώνι», ένα γκλιτς στο σύστημα του high fashion κόσμου της Νέας Υόρκης, που στην αρχή δεν ήξερε πώς να τον αντιμετωπίσει. Ένας ταπεινός African American πρακτικάριος, χωρίς διασυνδέσεις και από φτωχικές ρίζες. Όμως ο André είχε κάτι που η Vreeland και στην συνέχεια η Anna Wintour εκτίμησαν ιδιαίτερα: την πεποίθηση ότι έχει την δύναμη να επιβληθεί σε έναν ολόκληρο (και αφιλόξενο) κόσμο μόνο με το πνεύμα και το γούστο του. «Χρησιμοποίησα τον μύθο της Vogue για να γίνω αυτός που είμαι. Αλλά τα κατάφερα μόνος μου.» 

Σε αντίθεση με τις περισσότερες γυναίκες που εξακολουθούν να κρατάνε το κλειδί της εισόδου στο σύμπαν μόδα και χαρακτηρίζονται από συγκρατημένες εκφράσεις και αυστηρό (ξινό θα το λέγαμε) ύφος, εκείνος αντιπροσωπεύει μία μεγαλύτερη υπόσχεση αυτού του μαγικού κόσμου και φαίνεται να την φέρνει εις πέρας: εκείνη της χαράς. Αγαπάει την ζωή του και διασκεδάζει κάθε ημέρα της. Υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό; 
Είχε και έχει αναπτύξει φιλίες με μυθικά ονόματα όπως ο Andy Warhol (για τον οποίο δούλεψε στην αρχή της καριέρας του) ή o Karl Lagerfeld (αχώριστοι φίλοι) ενώ θεωρείται μία από τις πιο σεβαστές προσωπικότητες της βιομηχανίας μέχρι  σήμερα. 

Ενώ το προσωπικό του στιλ -οι κάπες, τα καφτάνια, τα τεράστια κασκόλ, τα τρομερά παπούτσια, η υπέροχη υπερβολή στον λόγο του- μας έκανε να αναθεωρήσουμε την έννοια και τα όρια της αρρενωπότητας, η γενικότερη ύπαρξή του συνεχίζει να επιμένει σε κάτι που η fashion κουλτούρα αρνείται: ότι ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΙΑΝΕΙΣ ΠΟΛΥ ΧΩΡΟ. 

Μιλώντας ξανά και ξανά για το πόσο σκληρή είναι η βιομηχανία στην οποία βρίσκεται για έναν μαύρο, plus sized άνδρα, έχει καταλήξει στο ότι του λείπουν οι εποχές της αθωότητας. 

«Θα προτιμούσα να επιστρέψω σε αυτόν τον αγορίστικο ενθουσιασμό που είχα ως μικρός στη Βόρεια Καρολίνα, όταν έσκιζα τις σελίδες της Vogue και τις κολλούσα στον τοίχο του υπνοδωματίου». 

Ένα βιβλίο λοιπόν με ακατανόμαστους χαρακτηρισμούς από έναν σημαντικό άνθρωπο της μόδας για μια εξίσου σημαντική γυναίκα της μόδας έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον και φυσικό είναι όλοι να τρίβουν τα χεράκια τους μέχρι τον ερχόμενο Σεπτέμβρη που θα κυκλοφορήσει. Όλοι αλλά κυρίως ο ίδιος και ο τυχερός εκδότης του. Εν αναμονή!