«Καμιά φορά… ο θάνατος ανοίγει τον δρόμο στη ζωή. Κι αυτό σας το λέει ένα πιάνο που για δεκαπέντε χρόνια πίστευε πως είχε νεκρωθεί…»
Your Voice
«Χωρίς καμία προσδοκία των άλλων για εμένα, χωρίς καμία κοινωνική υποχρέωση, χωρίς καμία ανάγκη να δικαιολογήσω τη ραστώνη ή την αργία μου»
ΣΕ ΕΙΔΑ
Την Τρίτη γύρω στις 9.15 το πρωί... Πανέμορφη και στυλάτη μελαχρινή, με άσπρη μπλούζα και τζιν παντελόνι. Θέλω να σε ξαναδώ.
Περάσαμε ο ένας τον άλλον αφού πήγαμε κι οι δυο μας δεξιά και μετά αριστερά. Χαμογελάσαμε, κοιταχτήκαμε. Συνέχισες στην Μπενάκη και γύρισες το κεφάλι σου. Σε κοιτούσα κι εγώ.
Πέρασες μπροστά από τό ξενοδοχείο 14:10 περίπου. Κράταγες καφέ καί ξεφύσηξες... Και εγώ ξεφύσαγα για όλη την υπόλοιπη ημέρα, να ξέρεις.
Είσαι ξανθιά με το πιο γλυκό χαμόγελο. Δουλεύεις σαν σερβιτόρα στη Λαδόκολλα στην Αγία Ελεούσα. Δούλευες και δεν ήθελα να σε ενοχλήσω. Δεν σταμάτησα να σε χαζεύω.
Μίλα Μου Βρόμικα
Μίλα μου βρόμικα: Eίχε κόλλημα με την πρώην του
Μίλα μου βρόμικα: Μένουμε με τους γονείς μας και δεν έχουμε καθόλου προσωπικό χώρο
Μίλα μου βρόμικα: Τον βλέπω να κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να κλαίει
Μίλα μου βρόμικα: Tο σεξ που κάναμε ήταν όλο dedicated σ’ αυτόν