"1921: μερικά χιλιόμετρα από την Άγκυρα. 2010: ΕΙΜΑΣΤΕ στην Άγκυρα. ΦΟΒΑΣΤΕ;" είναι το πανώ που σκέφτηκα να φτιάξω για το Παγκόσμιο του μπάσκετ. Τελικά επικράτησε η σωφροσύνη.
Πριν έρθω, φανταζόμουνα ότι θα αισθανόμουν περίεργα στην Άγκυρα, εγώ, ο εγγονός Μικρασιατών. Αισθάνομαι όμως σαν στο σπίτι μου. Αν βγάλεις τα τζαμιά, τις ημισελήνους και τις πανταχού παρούσες και πάντες τοίχους πληρούσες αναπαραστάσεις του Κεμάλ, η Άγκυρα έχει ατμόσφαιρα ελληνικής πόλης. Η Άγκυρα είναι πρωτεύουσα του τουρκικού κράτους χάρη στους Έλληνες, το τουρκικό κράτος στη σύγχρονη, κεμαλική μορφή του πολέμησε για να επιζήσει ενάντια στους Έλληνες. Δυο λαοί που οφείλει ο ένας στον άλλο τον πόλεμο της ανεξαρτησίας του, αναμετριούνται στο Μουντομπάσκετ μία ημέρα μετά την επέτειο της Νίκης του ενός που ισούται με την Μικρασιατική Καταστροφή του άλλου. Μέχρι τη Τρίτη βέβαια, οι Έλληνες πρέπει να παίξουν με το Πουέρτο-Ρίκο, οι Τούρκοι πρέπει να βρουν τον Εθνικό Ύμνο του Πουέρτο-Ρίκο για να τον παίξουν γιατί σήμερα δεν τα κατάφεραν και ακούσαμε μόνο της Ρωσίας, κι εγώ πρέπει να βρω άλλη θέση από αυτή που γράφει το εισιτήριο μου για να κάτσω διότι αλλιώς θα βλέπω τη μία μπασκέτα μόνο. Η άλλη είναι κρυμμένη. Ας μην είμαι άδικος με τους Τούρκους, τόσες πολλές δεν είναι οι θέσεις από τις οποίες δεν βλέπεις ολόκληρο το γήπεδο. Η μία πάντως είναι η δικιά μου.
16°
