Πολυτελή ξενοδοχεία φιλοξένησαν δωρεάν γιατρούς και νοσηλευτές την περίοδο της έξαρσης της πανδημίας του κωρονοϊού
O ξενοδοχειακός κλάδος είναι σαφέστατα από τους μεγάλους χαμένους της πανδημίας του κορωνοϊού. Σε όλο τον κόσμο μεγάλα και διάσημα ξενοδοχεία έμειναν κλειστά είτε με κυβερνητικές αποφάσεις, είτε με δική τους πρωτοβουλία.
Κάποια μετατράπηκαν σε καταφύγια για γιατρούς και νοσηλευτές. Στις ΗΠΑ, αρκετές αλυσίδες ξενοδοχείων άνοιξαν τις πόρτες τους για να φιλοξενήσουν εργαζόμενους στον τομέα της Υγείας που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της αντιμετώπισης της πανδημίας.
Στη Νέα Υόρκη, την πολιτεία που χτυπήθηκε όσο καμία άλλη από τον ιό, το διάσημο ξενοδοχείο Four Seasons προσέφερε 225 δωμάτια σε γιατρούς και νοσηλευτές για διαμονή τουλάχιστον εφτά ημερών.
Σημειωτέων, πως αυτή η ειδική λειτουργία του ξενοδοχείου ακολούθησε και τα υγειονομικά πρωτόκολλα που επέβαλλε η συγκυρία, όπως η καθημερινή θερμομέτρηση όσων έμεναν εκεί.
Το Four Seasons δεν ήταν το μόνο πολυτελές ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης που μετατράπηκε σε καταφύγιο για τους σκληρά εργαζόμενους υγειονομικούς. Ένα άλλο ξενοδοχείο που φιλοξένησε δωρεάν εργαζόμενους στον τομέα της Υγείας ήταν το New Yorker. O Σάντο Ντάνιελς νοσηλευτής από την Πενσιλβάνια φιλοξενήθηκε εκεί για 4 εβδομάδες, όλο τον Απρίλιο.
«Κάθε μέρα ήταν εξαντλητική , όμως το να μένεις σε ένα τέτοιο ξενοδοχείο ήταν μία μεγάλη ανακούφιση», λέει.
Βέβαια ο Ντάνιελς και οι άλλοι γιατροί και νοσηλευτές δεν είχαν τη διαμονή που συνήθως έχουν οι πελάτες που ακριβοπληρώνουν για να μείνουν στο Νew Yorker, οι έκτακτες συνθήκες ήταν αισθητές.
Η διάσημη αίθουσα χορού του New Yorker μετατράπηκε σε ζώνη απολύμανσης. Οι υγειονομικοί απολύμαιναν τα χέρια και τα παπούτσια τους πριν ανέβουν με το ασανσέρ στο δωμάτιο τους, φυσικά ένας κάθε φορά. Δεν υπήρχε ούτε εστιατόριο, ούτε room service, παρά μόνο ατομικά συσκευασμένα γεύματα.
Και βέβαια δεν υπήρχε καθημερινός καθαρισμός των δωματίων, όμως στην αρχή κάθε ημέρας δίνονταν σε κάθε άνθρωπο που έμενε στο ξενοδοχείο καινούργιες πετσέτες και σεντόνια.
Για κάποιους αυτό κάθε άλλο παρά άβολο ήταν. Η γιατρός Άντζελα Μάτκε έμεινε στο Residence Inn του Κλίβελαντ για αρκετά μεγαλύτερο διάστημα από όσο περίμενε. Παρότι είχε μείνει ξανά στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο στο παρελθόν δεν ένιωθε καθόλου άνετα στο να αφήσει τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου να μπουν στο δωμάτιο της, ενώ εκείνη είχε περάσει όλη την ημέρα εργαζόμενη σε μονάδα εντατικής θεραπείας. «Μία φορά την εβδομάδα απλά τους άφηνα να μου αλλάξουν σεντόνια, δεν ήθελα να σκέφτομαι την πιθανότητα να κολλήσουν κάτι που θα έχω φέρει εγώ από το νοσοκομείο, παρότι πρόσεχα όσο μπορούσα».
Η Ματκε σύντομα συνειδητοποίησε πως θα έμενε στο ξενοδοχείο περισσότερο από ό,τι πίστευε, καθώς δεν μπορούσε να πετάξει για την Ατλάντα, τόπο μόνιμης κατοικίας της. Έμεινε εκεί 9 εβδομάδες και λέει πως οι καλές συνθήκες στο ξενοδοχείο ήταν μία παρηγοριά. «Πρέπει να ήμουν ο μόνος άνθρωπος στην Αμερική που δεν αγχώθηκε για χαρτί τουαλέτας. Με φρόντισαν πολύ καλά».
Το φαινόμενο υπερπολυτελή ξενοδοχεία να μετατρέπονται σε χώρο φιλοξενίας για υγειονομικούς δεν περιορίστηκε στην Αμερική. Το Claridge, ένα πεντάστερο ξενοδοχείο του Λονδίνου που κατά καιρούς έχει φιλοξενήσει βασιλιάδες και αρχηγούς κρατών, τις πρώτες μέρες της έξαρσης των κρουσμάτων έκλεισε τις πόρτες του. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε κάτι τέτοιο σε 200 χρόνια. «Ούτε στον πόλεμο δεν είχε κλείσει» λέει η διευθυντρια επικοινωνίας του ομίλου στον οποίον ανήκει το ξενοδοχείο, Πόλα Φίτζχερμπερτ. «Ήταν μία ιστορική στιγμή».
Λίγες μέρες μετά το ξενοδοχείο άνοιξε ξανά, απλά και μόνο για να φιλοξενήσει 40 εργαζόμενους στην Υγεία. «Ως ένας θεσμός της πόλης του Λονδίνου είμαστε εδώ και για τις κακές στιγμές, όχι μόνο για τις καλές» σχολιάζει η Φιτχερμπερτ.
Και εδώ βέβαια οι ειδικοί κανόνες που εφαρμόστηκαν λόγω του ιού έκαναν διαφορετική τη διαμονή από ότι συνήθως σε ένα τέτοιο ξενοδοχείο.
«Έπρεπε να αποδεχτούμε από νωρίς πως είμαστε απλά ένα καταφύγιο για ξεκούραση και όχι το συνηθισμένο Claridge».
