Στο δείπνο εργασίας, ο ατσαλάκωτος κύριος που καθόταν δίπλα μου είχε μεγάλη θέση. Τα εύστοχα σχόλιά του φανέρωναν ότι παρατηρούσε τον κόσμο από ψηλά, όπως κάθε σύγχρονος αποτελεσματικός ηγέτης. Τον έβλεπα όμως ανήσυχο, να κοιτάει συνεχώς το blackberry. Να πατάει refresh κάθε δύο λεπτά, μην καταρρεύσει ο κόσμος γύρω του και δεν ενημερωθεί έγκαιρα.
Γυρνάει συνομωτικά και με ρωτάει: "Υπάρχει μεγάλο κύμα μετανάστευσης προς το εξωτερικό τώρα που συμβαίνουν όλα αυτά στην Ελλάδα;". Λογική ερώτηση και τι να του εξηγήσεις τώρα του τεχνοκράτη. Να πιάσεις το θέμα από τη μεταπολίτευση και μετά ή μήπως πρέπει να πάς πίσω στο διαφωτισμό και τη βιομηχανική επανάσταση για να του εξηγήσεις τα κριτήρια λήψης αποφάσεων των νεoελλήνων; Ίσως μία αναφορα στην αρχαία Ελλάδα να βοηθούσε, ψαρώνουν "οι ξένοι" με αυτά. Θα έπρεπε όμως να προσθέσω λίγο άσυλο ως κερασάκι στην τούρτα, να πάρει ο άνθρωπος μία γεύση από το σήμερα.
Περιμένει ώρα να απαντήσω. Παίρνω το σοβαρό μου ύφος, αυτό με τις ρυτίδες στο μέτωπο, και του λέω ως άλλος κυβερνητικός εκπρόσωπος: "Look Richard" για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσεις ότι το πρόβλημα υφίσταται. Εμείς, ύστερα από 6 μήνες συζήτησης πιστεύουμε ότι όντως υπάρχει πρόβλημα αλλά ότι, και σας το λέω ευθέως, δεν έχει να κάνει με εμάς. Το πόρισμα είναι ότι δεν φταίμε τόσο εμείς που καταναλώσαμε, φταίνε κυρίως αυτοί που μας τα πουλήσανε, καθώς και οι άλλοι που μας δανείσανε για να τα αγοράσουμε. Κατά συνέπεια, η εκτίμηση είναι ότι για το προβλέψιμο μέλλον θα συνεχίσουμε να κάνουμε ότι και πριν, απλά με λιγότερα χρήματα. Στους κανόνες υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις, και μέρος των εξαιρέσεων θα μετακομίσει στο εξωτερικό. Μαζικό κύμα φυγής όμως δεν προβλέπεται.
Ο Richard μούγκρισε. Περίμενε να ακούσει για μετανιωμένους λαούς και καραβάνια μεταναστών. Δεν έχει δίκο όμως να παριστάνει τον απατημένο σύζυγο. Ας μην ρωτούσε. Δεν φταίμε εμείς που η ευθύτητα είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα μας.
23°
